Velhasıl

Yıllarca kendime "duyguları sonradan programlanmış bir yapay zeka" muamelesi çektim. Ve sanıyordum ki öyleyim; özcesi duygum yok.

Sırf doğruyu yapmak adına hem iş hayatında, hem de özel hayatımda, duygularımdan arındırırdım kendimi. Bir şeyi yaparken doğrunun bir tane olduğunu ben hep bildim. Bu biliş tamamıyla aldığım bilim odaklı öğretimle doğru orantılıydı. Ben genelin aksine üniversitede öğrendiğim her şeyi kendi bireysel hayatıma tatbik etmiş birisiyim. Ve bu rasyonel yaklaşım beni herkesten bağımsızlaştırıyor... Niye mi? Çünkü ben duygularımla hareket etmediğim için direkt beynim çalışıyor ve bir bakmışsın çalışan beynim-şayet kriterleri de yerine getirdiysem- beni doğruya ulaştırıyor.

Eski adımla Eric Van Buyten, yeni adımla The Marmaralı Eric olarak bu hayatta kapladığım alan itibariyle yaşadığım ve yaşattığım her şeyi anda(birim zaman diliminde) kontrol altında tutmam gerektiği sonucuna varıyorum. Anı yaşamak istemek çok güzel ama o anı kontrol etmezseniz o anın size geri dönüşü hiç de beklediğiniz gibi olmuyor. Ne mi diyorum? Beklentilerinizi de denetim altına almak zorundasınız.

Yani doğru mudur ben bir duyguları sonradan ÖĞRENMİŞ bir YAPAY ZEKA mıyım? Belki de evet ama bu kendi hayatımdan aldığım keyfi niye değiştirsin ki? Mühim olan DOĞRUYU gerçekleştirmek değil mi? Tatmin duygusuna ancak bu şartları yerine getirdiğimizde ulaşmıyoruz mu?

Velhasıl zor zanaattır yaşamak...