Viski

Elinde bir kadeh viski...

Tabi bilmiyorsun sen,

Çöp olmaya niyetlendiğinden

Ve niyetlendirildiğinden beri

Artık viski içmiyorum ben...

Her seferinde

Özlemle soyunup

Yılgınlıkla giyinirdik

Sonra yeniden soyunurduk

Bu kez terli sırtlarımızla

Sarmaş dolaş yatardık

Oda aynıydı

Duvarların rengi,

Perdelerinin koyusu hiç değişmedi

Hatta öyle ki

Kahve içtiğimiz fincanlar dahi

Hep aynı kaldı...

Bir keresinde

Fütursuzca anlatmıştın eski sevgilini

Geçen koca seneleri

Yüzüme bakmadan

Ama yaptıklarından gururlanarak

Ufak oluşum da bundandı belki,

Sen görmesen de dolmuştu gözlerim...

İnsanların hayatlarında ufak anlar vardır

Tehlikeli ufak anlar...

Aynı, kadehinden aldığın yudumlar gibi

O anlardan birinde,

İnsanlık hali bu ya

Sana kanadım ben de!

Ufacık evin ufacık odasında

İki bedenden öte

İki ruh olmayı diledim

Buna her yaklaştığımızda ise

Sen hep beden olarak kalmayı tercih ettin.

"Yokluğunda" demiştin bir keresinde

İçimde açan baharları utandırırcasına

Dediğini yutmuştun sonra

Belki de ufaklığım bundandır,

Ben çok mutlu olmuştum be

Elindeki viski kadehiyle

Bilmesen de

Sen baharlar yaratıyorsun

Sarhoş ağzın,

Arsız sakalların,

Sigaranın grisi bile

Her seferinde güzel be!

Sen kendi mesleğini yaparken

Ben seni oynadım

Oyun da değildin ya hani

Neden öyle yaptım bilemedim

Belki ufaklığım bundandır

Eğlendim çünkü ben...

Kahveler yapıldı

Her seferide deli bir özlemle

Aktılar boğazdan mideye

Kahve bahane ki,

Hem de her seferinde...