Vur!... Vur!... Vur!...

 Kahvehanenin arka tarafında kalabalık bir grup sohbet ediyoruz. Geç saatler… Kahvecinin “Kapatıyoruz beyler!” seslenişiyle doğrulduk. Kapıya doğru ilerliyoruz... Televizyon hala açık ve gece haberlerini veriliyor.   Televizyonun karşısında durduk ve yayınlanmakta olan görüntüleri izlemeye başladık.  “Bir şeyleri” protesto etmek için gösteri yaptıkları anlaşılan öğrencilere polis müdahale ediyor. Öğrencileri copluyor…

“Vur!...”

“Vur!...”

“Vur!...”

Küfür kıyamet… Kahvehane çınlıyor…

Gençlerin neyi protesto ettiğini, gösteriyi abartıp abartmadıklarını, yani öncesini, hiç kimse bilmiyor tabi... Aradan 20 yılı aşkın bir süre geçmiş olmasına rağmen, bu olayı hala hatırlıyor olmamın nedeni de bu herhalde.

28 Şubat sürecinde, türban yasağına karşı çıkan öğrencilere neler yapıldığını ve bu yasağın yanlış olduğunu söyleyenlerin bile, o gençlere, nasıl tepki gösterdiğini de hatırlıyorum.

Tek parti döneminde; “Şapka Kanunu”na itiraz eden vatandaşlar, Türkleşmeyi, Sünnileşmeyi reddeden Dersimliler katledildi…

Bugün, o olaylar konuşulurken, “dönemin koşulları” diyerek söze başlayan,  “bilinçli – soğukkanlı Kemalistler” bir tarafa, diğer kesimler arasında bile,  devletin o dönemde yaptıklarını onaylayan insanlar var.

Yani, değil göz yaşartıcı bomba, “bir şeyleri” protesto eden insanlara çok daha sert müdahale edilmiş dahi olsa, yine de vatandaşların büyük çoğunluğu devletine tepki göstermez.  Devleti yönetenler bu yüzden“puan” kaybetmez. Ne geçmişin yöneticileri bu yüzden“puan” kaybetti, ne de bugünün.

“Vicdan, öğrenilebilir bir şeydir!” Devletin ve onu yönetenlerin aslında ne olduğu, vatandaşın ise aslında ne olmadığı da… Ama toplumun “aydınlanmış” kesimi, bunları öğretmek yerine, “vatanı, bayrağı, devleti ve Ata’yı” sevmeyi öğretti… Vatandaş olabilmek ve hatta insandan sayılabilmek için bunun şart olduğu söylendi. Bu yeterli dendi.

Ve insanlar da sevdi…

Çok sevdi…

Böylece vatandaş oldular, insandan sayıldılar. Vatansever oldular… “Şerefli” yaşadılar…

Sevdiğine yan bakan her kim ise ona kızdılar, küfrettiler.

Vur!... Vur!... Vur!... diye haykırdılar…