Ya farklı olsaydı?

Yıl 1942... Fransa'yı, Polonya'yı ve nicelerini dize getiren, İngiltere'yi de iyice zorlamakta olan Alman Ordusu Wehrmacht, Sovyet devinin içinde hızla ilerlemektedir. Moskova Muharebesi'nde Kızıl Meydan'ı görecek kadar ilerleyebilmişlerdi ama Rusların kararlı direnişi sayesinde püskürtülmüşlerdi. Yönlerini Kafkasya'ya çevirdiler. Tahıl ambarı görevi görecek Ukrayna ele geçirilmiş, Rus mevzileri paramparça olmuştu. 1942 yılının sonlarına doğru Hazar Denizi'ne yakın ve Kafkasya'nın kapısı olan sanayi şehri Stalingrad, şimdiki adıyla Volgograd; bu güçlü taarruzlara karşı direniyordu. 

Nihayetinde Stalingrad, kış bastırmadan düştü. Sovyet Ordusu ciddi bir darbe almıştı, tank üreten ve ikmal merkezi olan, Sovyetlerin arka bahçesindeki bu şehir düşmüştü. Küçük bir Alman grubu hemen Kafkas petrollerine doğru yol aldı. İşte tam bu sırada Türkiye'de, "Savaşa girelim!" tartışmaları alevlenmekteydi. İnönü, tarafsızlıkta ısrar ediyordu. Fakat o da tüm Dünya'nın düşündüğü gibi Sovyet Ordusunun yenildiğini sanıyordu. İşler Stalin için kötü görünüyordu. Kuzeyde Leningrad kuşatma altında idi, kurtarılması mümkün değildi. Merkezde ise Moskova'dan önceki son şehir olan Smolensk, Almanların elinde idi. Güneyde Sovyetler tam bir faciaya uğramış, 4 - 5 kat fazla kayıplar vererek Belarus'u, Ukrayna'yı, Kırım'ı, Karadeniz kıyılarını Almanlara bırakmak zorunda kalmıştı. Sanayi bölgelerinin büyük kısmı tahrip olmuştu. 

Bu arada Afrika'da İngilizleri dehşete düşüren Rommel, inanılmaz başarılara imza attı ve Mısır'da ilerlemeye başladı. Hitler'in planı, Rommel'in Mısır'da İngilizleri ezip Süveyş'i geçerek Irak'a ve dolayısıyla Ortadoğu petrol havzasına girmekti. Kuzeyde ise Alman ordularının Kafkasya'da tam hakimiyet kurması idi. Hemen anlaşılabileceği gibi, iki taraftan da Almanlar Türk sınırına dayanıyordu. Hitler'in bir yazılı emrinde "Bu iki kuvvet birleşecektir" yazıyor. Ama nerede, nasıl birleşeceklerdi o da tarihin gizeminde kaldı. Bunun sebebini de şimdi görelim. 

Stalin'den sonra Sovyetlerin lideri olan Kruşçev, bu sırada bir generaldi. Onbinlerce Polonyalı tutsağı ve anti-komünist insanı öldürmüştü. Stalingrad'ı savunmakla emir almış, ama hezimete uğramıştı. Ruslar, nehrin doğu kıyısına atıldı. Güçlü Alman 6. Ordusu, en ileride idi ve burun şeklindeki nehrin içine sıkışmıştı. Birkaç günlük gerisinde ise güçlü panzer orduları bulunuyordu. Stalin, göreve kendi emirlerini hiç beğenmeyen ama general dediğin böyle olur denilecek birisini, Zukov'u getirdi. Apoletleri yıldızlarla, üniforması madalyalarla dolu bu komutan, savaşın ve belki de Türkiye'nin akıbetini belirlemişti. Harika bir kıskaç taarruzuna başladı, sayıca üstün Sovyet Ordusu, 6. Orduyu çembere aldı, toplarla da çevirdi. Alman 6. Ordusu, kaç defa taarruz ettiyse de olmadı. Gerideki panzer orduları da taarruz etti, hatta birkaç km. yaklaşabildiler ama Sovyetlerin inatçı muharebesi onları da yıldırdı. 1943 yılına girildiğinde Stalingrad'da Alman 6. Ordusu imha edilmiş, gerideki panzer orduları yıpranmıştı. Afrika'da da Rommel, İngilizlerin sayı üstünlüğü karşısında hezimete uğramıştı. Türkiye'nin şansı yaver gitti diyebiliriz. Zira o zamanlar güçlü olduğumuz söylenemez, tank taburu bile olmayan, uçak sayısı 150'yi ancak bulabilen bir devlet, ne kadar yürekle savaşsa da sınırdan girecek olan milyonluk ordulara karşı ne kadar dayanabilirdi ki? Eğerki Zukov, bu harika hamleyi yapmasaydı, belki de Türk tarihi çok farklı olacaktı. 

Tuhaftır, ülkemizde kesin Sovyet düşmanlığı ve Hitler sempatisi çok fazla. Bunun sebebi belli, Hitler'in Yahudi karşıtlığı ile son zamanlardaki İsrail - Türkiye gerginliği, bir de halkımızdaki anlaşılmaz Sosyalizm fobisi. Bilmezler ki Stalingrad'da onların kötü gördüğü Sovyet Ordusu yenilseydi, Doğu Anadolu'da Alman tankları taş üstünde taş bırakmayacak... Ama nolsun, 70 milyona da tek tek bunu anlatamazsın. Ancak tarihi iyi bilenler bilir bunu, tarihi iyi bilenler zaten Kurtuluş Savaşını kazanmamızı sağlayan devletin de SSCB olduğunu bilir. Teşekkür ederim, saygı ve sevgilerimle...