- Kategori
- Psikoloji
Yahu hayat zorun ne benle!!???

:(
Yok yok,bir derdi var ama hala çözebilmiş değilim tam olarak ne istediğini benden bu hayatın...
Kimseye yaşamak güllük gülistanlık değil elbette,herkes için hepimiz için zorlukları kafi derecede mevcut bu hayatın ama sanki bana özel muamele yapıyormuş gibi hissetmekten alamıyorum kendimi...
Bunalım takılıp,kendimi mutsuz ettiğimde bakıyorum '' gel anacım barışalım'' demiyor bana hiç.Baktım olacak gibi değil ben küstükce umrunda bile olmuyorum madem barışıyorum hayata bana yaptığı her yanlışı yok sayıyorum,uzatıyorum zeytin dalını...
Öle yüzsüz ki;hani hem suçlu hem güçlü denilen cinsten.Hani zeytin dalı uzattık ya sana,bir gülücük yollasan ya bana? Yok o sen kaşındın havası ve edası ile zorluyorda zorluyor sabrımı benim...
Sus kızım diyorum kendime,o hep bildiğini okuyor ne de olsa sen kızsanda küssende umursamıyor hep kendi akışında devam ediyor senide içine katıp sürüklemeye.Sus ki ona değer verdiğini sanmasın diye telkin etmeye çabalıyorum kendimi hep bu hayata karşı...
Bazen insafamı geliyor nedir? Bir bakıyorum yaptıklarını unutmuş gülümseyen yüzünü gösteriyor bana...Ama salak bir ben varken karşısında daha çok sırıtır bana.Ben sanıyorum barıştık artık hep gülümseriz birbirimize o ise gülümsemiyor benle eğlenircesine sırıtyor karşımda...Ben yinede aldırmıyorum eyvallah çekiyorum yapmacıkta olsa güldü bana diyorum ve kısa anların keyfini sürüyorum..
Biz hiç samimi olamayacağız galiba birbirimize bu hayatla...
Ya birine küsersin,uğraşmaz haline bırakırsın,umursamazsın;ya biriyle dost olursun hep yanında olursun,her halinle var olursun.
Bu hayat öle kahpe,öle dönek ki.Bir öyle bir böyle dönüp duruyor karşımda.
Küsten anlamaz,barıştan anlamaz...
Hep tetikte ama ateş kes halinde götürüyoruz bizde ne yapalım...
Hani küssen ne faya ''tavşan dağa küsmüşte,dağın haberi olamamış...'' misali,umrundamıyız sanki.
Ee barışımız bu kadar bizim o sırıtacak ben sevgisinden gülümsüyor barıştık sanıcam,atlayacağım sazan gibi ve o benim sazanlığım karşısında filmlerdeki kötü karakterli artisler gibi şuh kahkahalarıyla hırpalayacak beni...
Kimseye yaşamak güllük gülistanlık değil elbette,herkes için hepimiz için zorlukları kafi derecede mevcut bu hayatın ama sanki bana özel muamele yapıyormuş gibi hissetmekten alamıyorum kendimi...
Bunalım takılıp,kendimi mutsuz ettiğimde bakıyorum '' gel anacım barışalım'' demiyor bana hiç.Baktım olacak gibi değil ben küstükce umrunda bile olmuyorum madem barışıyorum hayata bana yaptığı her yanlışı yok sayıyorum,uzatıyorum zeytin dalını...
Öle yüzsüz ki;hani hem suçlu hem güçlü denilen cinsten.Hani zeytin dalı uzattık ya sana,bir gülücük yollasan ya bana? Yok o sen kaşındın havası ve edası ile zorluyorda zorluyor sabrımı benim...
Sus kızım diyorum kendime,o hep bildiğini okuyor ne de olsa sen kızsanda küssende umursamıyor hep kendi akışında devam ediyor senide içine katıp sürüklemeye.Sus ki ona değer verdiğini sanmasın diye telkin etmeye çabalıyorum kendimi hep bu hayata karşı...
Bazen insafamı geliyor nedir? Bir bakıyorum yaptıklarını unutmuş gülümseyen yüzünü gösteriyor bana...Ama salak bir ben varken karşısında daha çok sırıtır bana.Ben sanıyorum barıştık artık hep gülümseriz birbirimize o ise gülümsemiyor benle eğlenircesine sırıtyor karşımda...Ben yinede aldırmıyorum eyvallah çekiyorum yapmacıkta olsa güldü bana diyorum ve kısa anların keyfini sürüyorum..
Biz hiç samimi olamayacağız galiba birbirimize bu hayatla...
Ya birine küsersin,uğraşmaz haline bırakırsın,umursamazsın;ya biriyle dost olursun hep yanında olursun,her halinle var olursun.
Bu hayat öle kahpe,öle dönek ki.Bir öyle bir böyle dönüp duruyor karşımda.
Küsten anlamaz,barıştan anlamaz...
Hep tetikte ama ateş kes halinde götürüyoruz bizde ne yapalım...
Hani küssen ne faya ''tavşan dağa küsmüşte,dağın haberi olamamış...'' misali,umrundamıyız sanki.
Ee barışımız bu kadar bizim o sırıtacak ben sevgisinden gülümsüyor barıştık sanıcam,atlayacağım sazan gibi ve o benim sazanlığım karşısında filmlerdeki kötü karakterli artisler gibi şuh kahkahalarıyla hırpalayacak beni...