Yalan

Yıllar önceydi. Sen ince parmaklarınla ellerime ilk uzandığında, ikimizde yaşamın zorluklarını bilmiyorduk henüz. İçimiz kıpır kıpırdı. İkimizde dünyanın en zor duygusunu yaşıyorduk.

Sen gülücüklerinle geleceği düşlerken, ben gülemiyordum. Yaşamın neler getireceğini bilmek istiyordum. Düşündükçe boğazıma bir şeylerin düğümlendiğinin farkına varıyor, ancak bunu sana bir türlü anlatma cesaretini gösteremiyordum.

Yüzüne düşen saçların kara gözlerindeki ışıltıya ortak oluyordu. Ancak yüzündeki ışıltıyı bir gün kaybedeceğim her an zihnimde bir yerlerde idi.

Ellerinden ilk tuttuğumda, aklımdan geçenleri biliyormuşçasına aldırma sözcükleri dudaklarından dökülüyordu sanırsın. Korkuyordum. Üzerime gelmekte olan kara bulutların bir gün aramızda ulaşılmaz bir sis perdesi oluşturacağından korkuyordum.

Yalanlarla besleyeceklerdi seni. Yalanla yaşamanın ne zor olduğunu şimdi daha iyi anlayabiliyorum. Başkalarının yalanları ile yaşamıştık çünkü yıllarca. Büyük bir yalanı yaşamanın acısını çekmiştik, bedelini ödemiştik. Ödemeye de devam ediyorduk. O yalanı yok etmek, insanlar arasında sevgi ve dostluğun öncelik kazanmasını sağlamak için neler vermezdim.

Aramıza aşılmaz duvarlar örmek için yıllarca yalan söylendi. Devlet büyükleri yalan söyledi. Siyaset adamları yalan söyledi. Sözü geçen, güvenilir bildiğimiz insanlar yalan söyledi. Gazeteler yalan söyledi. Kitaplar yalan söyledi.

Yalan uğruna ayırdılar ince parmakları birbirinden.

Yüzyıllarca sürdürülen yalanlarla kandırıldık hep. Çok sayıda insanın acı çekmesine rağmen sürdürüldü yalanlar. Yalanlarla oluşturulan ortam, ölümlerden ve acılardan daha önemliydi çünkü onlar için.

Baban yalan söyledi. Çevren inandırdı seni o yalanlara. Sen inandın.

Sana uzanan eli ince parmaklarınla bir kenara itiverdin bir gün.

Yaşamımızın amacını çalmalarına boyun eğdin.

Ne sen mutlu oldun ne de ben.