Yalanlara İnanma Sanatı

Irvin Yalom, "Duygularımı içinde bulunduğum durumun uzağına taşıyamıyorum. Yeterince uzağa kaçamıyorum" der, Nietzsche Ağladığında. İnsanoğlu için mümkün müdür böyle bir şey? Duygularımız, içinde bulunduğumuz durumdan kaynaklanıyor, şekilleniyor ve değer kazanmıyor mu? Ve duygularımızdan kaçmak kendimize yalan söylemek olmuyor mu bir anlamda?

Aslında hepimiz ne çok yalan söyleriz kendimize, bilerek ya da bilmeyerek... Ve hatta eğer bizi mutlu ediyorsa ne çok inanırız...

Sen, her geliyorum deyişinde içimde bir çiçek açardı. Umut pembesi bir çiçek. Biraz iklimini yadırgamış, biraz tedirgin ama öyle naif, öyle güzel... 

Gidip kendime güzel şeyler alırdım. Giysiler, kokular mesela... Uzun uzadıya kendimi sana hazırlardım. Yeni yetme bir kız gibi heyecanlı, yıllara boş verecek kadar sevdalı...

Sonra sen gelmezdin!

Yanlış mevsimdim ben, bilirdim.

İçimdeki çiçek yaprağını dökerdi, kış olurdu birden, ayaza keserdim. Sen bilmezdin, utanır anlatamazdım ne çok beklediğimi. Sessizce kabullenirdim...

Aslında en başından bilirdim gelmeyeceğini. Senin hem bana, hem de kendine yalan söylediğini bilirdim. Yine de inanmak isterdim. 

Sen, bir yalana inanmak nasıl yaralar insanı bilir misin?

Boş ver, bilme de zaten!

Benimkisi çocukluktan kalma bir alışkanlık diyelim, babamın anlattığı masallarla başlayan. Peri padişahının en çok küçük kızını sevdiğine inanır, mor kaküllü şehzadeyi hayallerime konuk ederdim.

Büyüdüm, hayatın anlattığı masallara inanıyorum şimdi de. Ve masal tadında düşlerim hala benimle birlikte. Öyle güzeller ki yalan olmalarının hiç önemi yok bu saatten sonra.

Hayatın bir tür yalanlara inanma sanatı olduğunu söylemezler mi zaten?

Ben de inanıyorum ve mutluluk oyunu oynuyorum.

Yalancıktan...