Yalnız ben

Ne ayrılık, ne acı, ne hasret kaldı yüreğimde. Hepsi bir bir çekip gitti şimdi bir ben kaldım benle. Artık hiç biri acıtmıyor yüreğimi. Onlar mı insafa geldi? Yoksa ben mi alıştım bilemedim. Artık hissetmiyor yüreğim. Hissedecek yürek mi kalmadı? Yoksa hissetmek mi istemiyorum onu da bilemiyorum. Tek bildiğim var bir ben kaldım benle. YALNIZ BEN…. Kalabalığın içindeki yalnız ben.

Önce taa yıllar önce hiç kimse yokken daha iyiydi sanki. Daha az yalnızdım o vakit. Biliyor musun artık konuşmak gelmiyor içimden suskunluğu yaşamak daha iyi geliyor. Sorularım hep yanıtsız kaldı içimde. Bak vazgeçtim artık sormuyorum. Senin istediğin gibi. Sadece susuyorum. Sorgulamıyorum; ne seni ne de hayatı…

Neler değişmiş dimi sen görmeyeli? Görmek istemeyeli… Her şey senin istediğin gibi boş ve anlamsız. Çünkü artık ne ben ne de duygularım ben değil. Çok geç kaldın çok… Yaşanası her şey için. Avuçlarından kayarken hislerim hissedemedin yokluğumu. Bak yokum şimdi. Hep var olacağını sandığın ben yok artık. Gidiyorum. Senden de hayatından da. Dur demek için geç kaldın sanki. Artık istesen de kalamam. Bak bitti. İstesen de istemesen de… Pişman da olsan BİTTİ. Bak başardın. Bitmez sandığın her şeyi bitirdin. Benim bile tahmin edemeyeceğimden daha fazlasını tükettin. Bak kalmadı. Artık avuçlarım bomboş. Tutmaya cesaret edemediğin, dokunmak bile istemediğin avuçlar…

Sakın "kal" deme olur mu ben giderken? "Pişmanım", deme. Çünkü artık duyamıyorum. Senin sesini algılayamıyorum. Niye biliyor musun? Artık senin sesin de sıradan bi ses benim için. Hani duyunca içime sığamadığım o sesin var ya artık duyunca hissetmiyorum, hissedemiyorum ki. Yapamıyorum. Artık ne seni, ne dokunuşunu, ne de sesini istemiyorum. Senden kalan hiç bir şeyi istemiyorum. Sadece ben gidiyorum, o hep YALNIZ BEN…