Yalnız değilsin

Herkesin bir yıldızı vardır gökyüzünde. Ona yakınsak ışığı görürüz. O ışık mutluluktur. Bazen o yıldız kayboluverir. Birileri gölgeler onu. Yıldız hep aynı yerindedir ama biz onu göremeyiz. Hayatın karanlığına düşüveririz. Şimdi hüzün verir herşey bize. Hiç bitmeyecek bir hüzün denizinin içine düşmüşüzdür. Ve ne sığınacak bir ada vardır çevrede ne de bize elini uzatacak bir insan. Anılar ve acılar denizidir o.
...
Aslında denizin amacı bizi boğmak değil hayatı öğretmektir. Acı, hayat okulunun en uzman öğretmenidir. Acı denen şey bize sadece hayatı değil kendimizi de öğretir.
...
Neden diye sorular sorarız hayata. Bizi kurtaracak olan mutluluk hiçbir cevabın içinde saklı değildir. İçimizde fırtına başlar. Hatırlarız. Çocukluğumuzu hatırlarız. İlk düşüşümüzü. Bacağımızdaki ilk yarayı, kanamayı. Sonra kalbimizdeki ilk yarayı. Bizi heyecanlandıran ilk bakışmayı. İlk öpüşmeyi. Fırtına bizim hayatımızın fırtınasıdır. Savurduğu şey anılarımızdır.
...
Fırtına bittiğinde yine hüzün denizinin içindeyizdir. Hissettiğimiz acı inanılmazdır. Gecedir. Kendimize söyleyebilecek hiçbir şeyimiz yoktur. Hiç bir umudumuz kalmamıştır.
...
İşte o an bir ses duyarız. Çok uzaklarda. Uzaklarda bir ışık. Bir yıldız parlamaktadır.
...
Neden sorusu şimdi anlamsızdır. Çünkü gördüğümüz ışık bütün soruların cevabıdır. Görünmez bir el elimize dokunur. Biri dünyanın tüm güzellikleriyle, kelimelerle tutar elimizden. Sihirli kelimelerle. İçimizde bir çocuk sevinçten ağlamaktadır şimdi. Yağmur yağmaktadır. Ve görebildiğimiz, göremediğimiz her şey bir tek cümleyi söylemektedir bize. Işık bizimledir şimdi. Yıldızımız dudaklarımıza dokunur. "Yalnız değilsin".