- Kategori
- Şiir
Yalnızlığın ölümü

Gece, mil çekmiş gözlerine, simsiyah
Mehtap, indirmiş peçesini
Denizle oynaşıyor
Dalgalar ne kadar da naif öpüyor
Kıyının dudakları aşka batıyor
Çıplak ayakları, bedeni gibi
Usulca sulara bırakıyor kendini
Deniz yumuşacık, öpüyor ellerini
Sevmesini bilen güzel adamlar gibi
Söndürür mü dersin dışındaki su
İçindeki alevleri
Ey aşk, hatırla beni
Ey gece, unuttur yalnızlığı
Ey deniz, söndür bu yangını
Ve ruhumda patlayan kader
Bütün geçmiş ve gelecek
Yaşanmış yaşanmamış anlar
Ve hiç yaşanmayacak olanlar
Boğun beni…