Yalnızlığın senfonisi-1

Yağmur yağıyor cümlesi kaç saattir dilime pelesenk oldu. Evet, yağmur yağıyor. Kış mevsiminin o iç karartan, kurşuni bulutların altında yağmur yağıyor. Hiç sevmedim yağmuru, sanki bütün ayrılıkların vedalaşma anlarında hep yağmur yağarmış gibi geliyor bana. Evet, yağmur yağıyor saatlerdir, pencereme vuruyor damlalar, bir şeyleri siliyor gecenin en aymaz zamanlarında…

Bilmiyorsun belki? ... Annemden sonra en çok seni sevdim. Hiç söyleyemedim bunu sana… Kimsenin karşısında ağlamadım, hep yazdım, yüzümü sözcüklerin içine gömdüm, onlara sarıldım. Sözcükler ellerimde kaldı, ellerim kanıyor… Ellerimdeki sözcükleri, titrek mumun alevine saçtım, sözcüklerden kelimeler odayı kapladı. Kelimelerden bütün alfabelerin harfleri döküldü yerlere.

Dışarıda hala yağmur yağıyordu ve ben kimsenin karşısında ağlamamıştım…

İlk gençliğimin toy zamanlarında, bahar aylarında yemyeşil tarlalar içinde gelincikler toplar ve uzun yürüyüşler yapardım. İzlediğim filmleri kendi içimde yeniden yaşardım, kendime en yakın karakteri kendim oynar filmde küçük değişiklikler yapardım.

Bir gün bir film yapsam adını ne koyardım diye düşünürdüm bu uzun yürüyüşlerde. Yine böyle bir zamanda yapacağım filmin adını bulmuştum, ‘Bizi Ayıran Nehir’. Filmim hep başka zamanlara ertelendi tabi ama bir gün yabancı birinin bu adla film çektiğini öğrendiğimde, kendime de pay çıkarmıştım nedense… Ve kurguladığım hiçbir senaryomda yağmurlu bir kare olmazdı, sadece vedalaşma anında hep yağmur yağdığını tasarlardım.

Aslında yağmuru hiç sevmedim. Yatılı bölge okulunda okuduğum zamanlar, yağmur yağdığı hafta sonlarında, şimdi ki gibi otomobiller, otobüsler fazla olmadığı için köye gitmemize izin verilmezdi. Yürüyerek köylerimize giderdik ve yağmurlu havalar 7–8 yaşlarındaki çocuklar için tekin bir durum değildi. Vedalaşmayı da hiç sevmedim, bir daha göremeyeceğim hissi yaratır bende. Vedalar, elvedalaşır mı korkusu hep içimde bir saplantı olmuştur. Yağmur, bu yüzden en iyi vedalaşmaya denk düşüyor kişisel tarihimin izdüşümlerinde.

Dışarıda hala yağmur yağıyor… Ve ben kimsenin karşısında ağlamamıştım…

Yere düşen harfleri topladım, kelimeler çıkarttım en kederlisinden, oturdum bir şiirin kollarına sığındım… Geceyi atlatırım diye…