Yapay ortamım içinde huzursuzluklarım ve kaçışım

İnsan yaradılışı gereği, doğasına, doğal olana özlem duyar, özüne dönme içgüdüsüyle yaşar. Günlük hayatın koşturmacası, telâşesi içinde bunalır, daralır ve kaçma isteği duyar. Zorunluluklarla ev arasında ip dokurken birden dolaştığımızı hissederiz, ipin koptuğunu , sıranın karıştığını... Artık kaçmak ihtiyacı kaçınılmaz olduğunda en küçük tatiller bile özlemle beklenir.

Kimi arınmak, dinlenmek için,  iç dünyasına, kendine koşar kimi de kalabalığın kucağına atar kendini. Düşünmemek de bir kaçıştır belki de... kendinden kaçışta bir arınıştır kimbilir...

Tatil benim için kaçmaktır. Her şeyden önce hapsolduğumuz binalardan, kaybolduğumuz kalabalıktan, insanlığımızı unutturan düzenden, iletişim kirliliği yaşatan teknolojiden, gürültü kirliliği yapan arabalardan, yüksek topuklardan , gösterişten ve yapay arkadaşlıklardan... Kendi doğam ve yalınlığım içinde bana sonradan katılan ne varsa bırakmak isterim.

Kitleler halinde neyin peşinde koşuyorsak o şey itici gelir bana. Herkesin gittiği yerlerde kaçmak istediklerim vardır. Kimsenin olmadığı denizdir güzel olan, kimsenin gitmediği yol, koklamadığı çiçek ve kimsenin ayak basmadığı dağdır güzel olan. Neyle kiminle niçin yarıştığını bilmeyen, yalnızlığını bile idrak edemeyen insanların uyduruk ve güvensiz ortamından,  sade, gösterişsiz , mütevazi ve ağırbaşlı hayatlaradır kaçışım.

Gizli olanı bulmaya, görülmemişi görmeye ve doğanın sesine karışmaya götürür ıssız yollar. Tehlikeli ve bakımsız da olsa gitmeye değerdir. Bazen sümüklü çocuklar çıkar karşınıza, bazen bahçeden dönen köylü kızlar,  tüm coşkusuyla bir dere, asma bir köprü , yıkık bir değirmen... Zamanın durduğu hissini uyandıran köyler çıkar karşınıza, yıkık dökük taş evler yaşlı sahipleriyle hep orada bekliyor gibidir. Bizden başka hiç bir canlıya yaşam alanı bırakmadığımız şehirlerden sonra, doğal ortamında görülen hayvanlar,  özgürlük hissini öylesine kuvvetlendirir ki yeniden beton içine hapsolmaya ne gönül razıdır ne akıl kabullenir.

Tatil benim için kendimi, özümü, hayallerimi ve varlığımı yeniden bulmaktır. Bu da sessizlik ve yalnızlıkla mümkündür. Sadece doğanın sesini duyduğun anda kapılar ardına kadar açılıyor. Huzur tam da bu kapıların ardında...

FATMA KOŞUBAŞI