Yar

Ketum kışın keskin soğuğudur anılarıma üşüşen

İçli bir türkünün katığındaki erzağımı ısıramadım

Nefesim yalnızlık kokuyor

Sessiz durakların yorgun otobüslerine değdi aksin

Duran yolların uzağındasın

Kırılan kırçların yansımasında...

Yağan karın eriyikleriydik

Karda izini belli etmeyen

Kardanaşıklardık aceleci yelkovanın bizi dürttüğü

Zamansız kardelen buketleri...

Hasret vurgunu düşlerin tesellisinde aradım kovuğunu

Ağlayan bir mumun uykusunda irkildim umarsız

Senden benden kopan yapbozlar tutturdum geleceğimize

Gözbebeğimde bittin yine

Islığım oldun ağızlar dolusu gülücüklerin çığ koparan seveceni...

Kaynayan terimi yutan yastığının boşluğundayım sevgili

Kanayan parmağımın dikenindesin biliyorum

Sağım solum arkam önüm sobelendiğim gülüm

Elma dersem de çık; armut dersem de...