Yara bandım nerede...

''Bir dilim ekmekse umut, ben onu çoktan yiyip bitirmişim de yerdeki kırıntılarını topluyorum artık...'' Dün gece işlemişim bu satırları defterime... Öfkeliyim sana; hiç olmadığım kadar... Çok canım yandı... Yara oldun... Büyüdün... Kanadın... Herkes çekip gitti benden ama hiçbiri senin kadar acıtmadı... Açılan her yaram kabuk bağladı, bir sen bağlamadın... Bir başka göz bir başka ten gideni hatırlatır ya her zaman, seni hatırlamak için başka göze bir başka tene ihtiyacım olmadı benim... Sen içimdeydin... Bir neşter vursalar damarımdan sen fışkırırsın... O kadar bendesin... Ne bir adım ileri ne bir adım geri... Yıllar öncesinden kalan cep saatinin içinde yaşıyorum sanki... Zaman durmuş... Aksa, ahh, bir aksa kusacağım öfkemi sana... Ağlayacağım, haykıracağım, belki de öleceğim... Ama zaman! Tüm bunlara engel olan bir şey var... Günlerce ağladım... Peki ne geçti elime? Kocaman bir hiç...

Gökte tüm ihtişamıyla parlayan ayın altında hiçliğimin çığlığı duyuldu gecelerce... Herkes tuz bastı yarama... Kimse yara bandım olmadı... Oysa benim yara bandına ihtiyacım vardı... Yaram kanadı, kanadı... Aktı, hiç durmadı... Hiçbir şey senin açtığın yarayı kapatamadı... Öfkelendim... Nefret ettim... Şimdi; yendim tüm düşmanlarımı... Kızmıyorum... Ağlamıyorum... Nefret etmiyorum... Değmezsin... Nefreti bile haketmiyorsun... Umutsuzluğumu kalan eşyalarınla birlikte yaktım... Kül oldular... Anka kuşu misali küllerinden yeni bir sen yarattım... Neredesin şimdi, ne yapıyorsun bilmiyorum... Yepyeni bir kader yazdım kendime... İçinde sen yoksun... Umutsuzluk yok... Asırlık saatin içinden çıktım... Zümrüt-ü anka oldum... Küllerimden yeniden doğdum... Sen mi ne oldun... Bunu başarabilmem kolay olmadı ama TARİH OLDUN SEN BİRAZ ÖNCE...