Yarın tatil mi anne?

Canım oğlumun bana her gece soruğu sorudur bu: "Yarın tatil mi anne"

Meali: Yarın sen, ben, babam evde miyiz? İş yok mu? Bütün gün oyun oynayabilecek miyiz... Daha ne sorular sorar, ne akıllar yürütür inanamazsınız...

Sapsarı saçlı, meraklı, 3 yaşındaki oğlum kocaman gözlerini aça aça sorar her şeyi. Bazen o ön yargısız, deneyimsiz, umut dolu gözlere baka baka hayatın sevimsiz yanlarını anlatmaya çalışmakta zorlanıyorum.

Her şeyi öğrenecek ve ben yavaş yavaş, onun, nasıl bir dünyaya geldiğini gördükçe yaşlanıp, bulutlanan gözlerine hala bakıyor olacağım. (en iyi ihtimalle)

"Anneannen nereye gitti anne ?"

"Çocuklar da ölür mü ?" ( Diyemem tabiki hem de nasıl ! diye. Sadece hastalıktan da değil üstelik canım benim, bazen o bayıldığın Action man adamlar tarafından göz göre göre... Ve ben o zaman sana daha bir sokulup sarılırım evladını kaybeden anaya inat gibi, sanki o çocuğun meraklı soruları giderek sessizleşip boşluğa dağılmamış gibi... Sinsi bir bencillikle, çaresiz...)

Benim rolüm ne ağırmış da haberim yokmuş, şimdilerde altında eziliyorum bu cevapsızlıkların.

Biraz daha büyüyünce o da anlamaya başlayacak aslında olan şeyle, gözünün önünde olmakta olan şey arasındaki farkı ve işim kolaylaşacak giderek.

Ne acı, şimdi anlıyorum "bu dünyaya çocuk getirilmez" diyenleri. Getirilmesine getirilir de. Gözünün önünde canının yandığını, hayallerinin yıkıldığını, sonsuz sandığı güvencelerinin sarsıldığını ve en nihayet bir yetişkin olduğunu izlemeye dayanabilirsen. Elektriğin kesilmesini bile ihanet ve felaket zannettiği bir noktadan başladığımızı düşünürsek yolumuz epey uzun...

Ne kadar saf, savunmasız, ne kadar tatlısın yavrum.

Hep tatil olmaz annecim. Çalışmayan insan tatilden keyif almaz. Sonra hasta bebekleri kim iyi eder baban işe gitmezse...

"Anneeee keşke o zaman TV deki kardeşi de babama götürseleeermiş"

Keşke annecim keşke götürselermiş, keşke...