Yarın yokmuş gibi

Bazı zamanlar çığlık atmak istiyorum. Uçsuz bucaksız ovaların, dağların en üst noktasından son sesime kadar içli bir çığlık...

Bunu yapmam mümkün olmadığı için ise çığlıklarım ya uykudayken atıyorum, ya onları içime gömüp bastırıyorum sessiz çığlıklarım oluyorlar yada kendi ellerimle hazırladığım relax collection serisinden Divaria’dan Ave Maria’yıyı dinliyorum. O benim uçsuz bucaksız dağlarım gözümün önüne geliyor birden, o ariayıyı söylüyor, benim gözümden yaşlar boşalıyor, çığlıklarımı enderinden, en sesizinden hayıkırıyorum, rahatlamak adına.

Şehrin gürültüsü, hayat savaşı, olan biten herşeyden kaçmak istiyorum. Ne var ne yoksa, yok sayıp, olanları görmemeyi diliyorum. Ben diliyorum ama olmuyor. Sakınan göze çöp batar misali ne varsa gözümün içine giriyor. Canımı, kalbimi heryerimi acıtıyor kimi zaman. Hayat akıp gidiyor ben yakalamaya çalışıyorum ucundan kenarından.

Zor anlar yaşıyorum şu an. En sevdiğim insanın annesinin vefat haberini aldım az önce. O annesinin vefatına yetişemedi, yurt dışındaydı. Hatta hala bilmiyor. Bu akşam geliyor ve gün bitmeden oda öğrencek. İşte bir çığlık zamanı. En içlisinden. En acısından.

Söylemekten yorulmayacağım. Hayata yarın olmayacakmış gibi sarılmak lazım. Ne var ne yoksa yapmak bugünden, yarına hiç birşey bırakmamak. Ne kırık bir kalp nede yarım kalmış bir iş. Yarın yokmuş gibi yaşamak lazım bugünden.

Yarın yokmuş gibi...