Yaşadığımı itiraf ediyorum

Pablo Neruda bir şiirinde "yaşadığımı itiraf ediyorum" der. Bu şiir bana ilk okuduğumda bu dizeleri ile çok çarpıcı gelmemişti,zaman ve yaşadıklarım ve gördüklerim bazen yaşamanın işlenmiş bir suç gibi ve hatta itiraf edilecek şekilde gizlice işlenmiş vicdanı yaralayan bir suç olduğu sanısını bende yaratmıştır.

Pablo Neruda acaba hangi duygular içerisinde yaşadığımı itiraf ediyorum dedi bilmiyorum ama,toplumumuzda üzerine düşenleri yapmayarak toplumun her şeyiyle kötüye gidişine seyirci kalan bana dokunmayan bin yaşasın diyerek ortalama üzerinde bir hayatı yine bu toplumdan aldıkları ile sağlayan acaba kaç kişi yaşadığını itiraf etmek zorundadır?

Acaba kaç kişi geleceğin yapısını bozan tüm olumsuzluklara seyirci kalarak çocuklarının ve torunlarının geriye baktığında suçunu yani yaşama suçunu itiraf etmeyen babalarını ve dedelerini nasıl anacaklarını düşünmektedirler.?

Bizim dede, ana ve babalarımızın yaşama suçu işlemediklerini düşünüyorum, onlar bizlere insan olunması için gereken her türlü değeri öğrettiler ve bizi özgür birey olmanın ilk adımı olan birileri ile birlikte yaşamanın gereklerine uyma ile donattılar, biz yemeği dışarıya koku saldığında komşularına yemek gönderen, biz alınanlar görülmesin diye pazardan sepetlerle dönen, marka elbiseler ile yoksul elbiseleri özenti ve hasetlik yaratmasın diye siyah önlüklerle okuyan, biz herkesi ezerek kazanılmayacağını bilen, birey olma ile birlikte olmanın ne demek olduğunu anlamaya çalışan, kendine ve insana saygının önemi öğretilen bir nesildik, ama bunları uyguladık mı?

Şimdi yaşadığımızı itiraf eder hale geliyoruz, niçin, niçin? Bu nedenle devleti, yönetimi, hukuku, adaleti, eğitimi, demokrasiyi yaşadığımız ve bizi vatandaş birey yapan her şeyi tartışmalıyız, Türkiye rating için şaklabanlık yapan bazı medya maymunlarının, maddi çıkar için her türlü değer kavramını satan çıkarcıların, teknoloji ve dünyadan habersiz sermaye maşası bazı köşe yazarlarının, artık çağdışı kalmış siyaset ve siyasetçilerin eline bırakılamayacak kadar ciddi boyutlarda yaşadığımız bir değişimin eşiğindedir. Bu değişimin teknolojik, dünya standartlarında ve “önce insan” diyen bir felsefedeki değişim olması için hepimiz katkı yapmak zorundayız, biz bu değişime katkılarımızla yön veremez isek "yaşadığımızı itiraf ediyoruz" diyerek suçumuzu gelecek nesile anlatmamız gerekecek.

Bugünkü parti liderleri ve yönetim ile Türkiye insanca, çağdaş, teknolojik bir değişimi yakalayamaz, bu bizlerle olacak, küçük işaret fişekleri, küçük ateşler, yuvarlanan küçük kartopları ile ve bu ülkenin insan hakkı yememiş, doğal ve sosyal çevreyi kirletmemiş bundan sonra görevi insan hakkı yedirtmeyecek doğal ve sosyal çevreyi kirlettirmeyecek olanlarla. Yani bundan böyle yaşama suçu işlemeyecek bizler ile olacak.

Teknolojik demokrasiyi anlamak, klasik, babadan kalma demokrasideki halkın işi değildir diye düşünüyorum yönetim uzmanlık ister yönetici ise uzman olmalıdır, dünyayı, insanı ve teknolojiyi bilmelidir, Tren kazası ile, Tanrının işlerini eş tutmamalıdır. Haydi arkadaşlar vakit geç değil, yaşamayı hakkedin.

Şimdi moda, “pardon modası” bu moda ilk Hasan Cemal ile başladı, sonra Mehmet Metiner’in “Yemyeşil Şeriat Bembeyaz Demokrasi” adlı kitabıyla devam etti. Birincisi solda Komünist olduğu yıllar için, ikincisi şeriatçı olduğu yıllar için halktan özür diliyor. Onlarla aynı dünyada yaşadığımı itiraf ediyorum.

Bu ülke için ölen on binlerce şehidin kemiklerini sızlatanların dünyasında yaşadığımı itiraf ediyorum.

Birbirlerine patronlarının çıkarları adına yaylım ateşi açar gibi yazılar yazan gazetecilerin gazetelerini okuduğumu itiraf ediyorum.

Yalan söyleyerek bir ülkeyi işgal eden büyük (!) devletlerin dünyasında yaşadığımı itiraf ediyorum.

Her şeye rağmen yaşamayı sevdiğimi itiraf ediyorum....