Yaşam!

Çınardır bizler için yaşam deneyimli, bilge büyüklerimiz. Her yanımız yeşil olsun isteriz de ottur, yaşamdan kâm almasını bilmeyenlerimiz, incir çekirdeğini doldurmayan konularla geçer hayatları. Yaşamın zorlukları karşısında yılmayan çetin cevizler vardır çevremizde. Yaşken eğilmeyenlerimiz, odun olurlar. Nohut oda bakla sofada geçen hayatlarımız, karpuz kabuğundan gemiler yapmakla geçer, eşeğin aklına düşürdüklerimizle birlikte.

Gücün simgesi “öküz” örneğin, birdenbire insanlıktan çıkış tabelası olur. Karınca gibi çalışkan, tilki kadar kurnaz, yılan gibi sinsi ve soğuk, tazı kadar hızlı, fil hafızasına sahip insanlar tanımadık mı? Papatya kokulu ya da maymun misali sevimli çocuklarımızın kucaklarına, en kaba insana söylediğimiz “ayıyı” “ayıcık” olarak bırakmadık mı, ona sarılıp mışıl mışıl uyusunlar diye!

Kedim, kuşum, tavşanım demedik mi en sevdiklerimize…

O kadar çok örneği var ki bu tanımlamaların.

Gitmedim, gidemedim aslında “O”nu bir daha dönmeyeceği yolculuğuna uğurlamaya. Bahanem geçersiz lakin nedenim yürektendi.

“O” Dünyamızı, kimi sokakta kimi bahçemizde kimi evimizde, odamızda hatta yatağımızda yaşamı paylaştığımız, adını da çoğu zaman birbirimizi aşağılamak için kullandığımız bir canlı idi.

Dostumuz, arkadaşımız, söylediklerimizi öğrenen ve uygulayan, bize güven veren, kimilerimizin de korktuğu, taş attığı, kovaladığı, şikâyet konusu yaptığı bir canlı.

“O”nun adı KÖFTE!

Her sözümüzü dinledi, bizi hiç üzmedi. Üstelik kaygılarımızı, üzüntülerimizi unutturdu, neşe ve anlam kattı ömrümüze.

Biz, “O”na ders verdiğimizi, ne söylesek yaptığını, bizi dinlediğini düşünürken aslında “O” bize, koca koca insanlara bir ders verdi. Hem de iki ay içinde.

Bana "köpek" derseniz, sevildiğimi anlarım!

Seni terk edeceğimiz kesin, heyhat…
Sen bizi erken terk etme, Hayat!

Güle güle KÖFTE!
Hoş Geldin AŞK!