Yaşam katığı şiddet olan, gözü dönmüş bir toplumun analizi …

Konya ‘ da faaliyet gösteren Şefkat – Der ‘ in, devletin dayaktan ve ölümden kurtaramadığı kadınlara, yasal bir çerçeve içinde silah eğitimi verilmesini istemesi, çaresizliğimizi bir kere daha vurdu yüzümüze ne yazık ki…

Demek ki, ülke olarak ne yasalarla ne de kolluk kuvvetleriyle, sözde eşit ve haklı gözüken kadınlarımızı bileğimizin hakkıyla korumayı başaramıyoruz… Malesef onlara sunabileceğimiz tek kurtuluş yolu, erkeklerin onlara yaptıklarını, kısasa kısas yöntemiyle silahın gücünü kullanarak onlara ödetmek…

Peki bu çareye elleri kolları bağlı mahkumlar mı?.. Ne yazık ki öyle gözüküyor… Çünkü, kim ne derse desin ve hamasi nutuklar ne kadar tersini söylerse söylesin, görünen köy kılavuz istemiyor ve Türkiye AB kapılarını aşındırdığı bu milenyum çağında, ortaçağın ataerkil ve feodal bir devleti olarak, varlığını sürdürmeye devam ediyor…

Peki yasa çıkar ve her kadın ücretsiz silah sahibi olarak, başlarına geleni erkeklere ödetmeye başlarlarsa halimiz ne olacak?.. Tahmin etmesi hiç de zor değil aslında… Kadın erkek demeden, herkesin birbirini boğazlamak için sıraya girdiği bir şiddet ülkesi olup çıkacağız…

Şuanki halimizin bir farkı var mı ki o tablodan diye soracak olursanız, açıkçası o soruya da verecek olumlu yönde bir cevabım yok gibi… Çünkü futbol arenasından tutun da, eğitim dünyasına ve üniversitelere kadar, toplumun her kesimi, şiddetin en tepe noktasıyla çoktan tanışmış durumda…

Belki de önlemleri almak da çok geç kaldık, kimbilir?.. Bir taraftan birilerinin rahatsız olduğu şiddeti engelleme çabalarını içeren yasaları, budaya budaya kuşa çevirdik, diğer taraftan çıkardığımız keyfi af yasalarıyla şiddeti meşru bir zemin haline getirdik…

Bilinçaltımıza işlemiş olan şiddetin o mazoşist ve sadist keyfini almış kitleleri, artık o lezzetten vazgeçirmek çok zor gözüküyor… Kanın tadını alıp, gözü başka bir şey görmeyen, zombilere dönüşmemiz çok yakındır bu gidişle…

Benim herkese nacizane tavsiyem, kadınlarımız için bu tür bir yasaya gerek olup olmadığını tartışmaya başlamadan önce, ilkin sorumlu kişiler başlarını önlerine koysunlar ve kan şerbeti içip birbirimizi yemekten zevk aldığımız şimdiki hastalıklı halimize nasıl geldiğimizi sorgulasınlar…

Belki o zaman hayatın ne kadar mucizevi bir hediye olduğunu fark edebilir ve böylesine harika bir lütuf için Tanrımıza teşekkür ederek, tatminsizlikten kudurmayı bırakıp durulmayı başarabiliriz… Hepinize şiddettetin her türünden ve ölümün soğuk nefesinden uzakta geçireceğiniz mutlu bir yıl diliyorum sevgili dostlarım…

Sevgi ve Saygılarımla… Fırat ÖÇAL

www.hayatveinsan.com/yasam-katigi-siddet-olan-gozu-donmus-bir-toplumun-analizi/