Yaşamın daması

Yıllar geçti özlemlerin üstünden, defalarca açılan beyaz sayfaların üstüne durmadan yenileri eklendi ve her seferinde bir hoşçakal bağlandı sözcüklere, şimdi her biri çok uzaklarda, son baharlar gibi düştü tüm yaprakları.

Zaman zaman, hep bir çocuk olduğum izlenimine kapılıyorum. Birden ortaya çıkıverecekmişim gibi, yeniden uçurtmamla İstanbul’u tanımaya çalışacakmışım gibi hissediyorum.

Duygusuz yaşam çok biçimsiz, sanki yüzlerce bilyenin savrularak sağa sola dağılması gibi. O zamanlar heyecanımla bazen mutlu oluyordum, bazen de karanlık düşlere kapılıp en köşede en kuytu yerde sızlanıp duruyordum sessizce.

Arada sırada mutlu olsam da ara sırada yanılıyordum, bu daha sık oluyordu gözlerimde. Dünyaya çok erken geldim sanırım, şimdileri daha şanslı, eskiden hüzün kokan her şeyin içinde bir gözyaşı vardı şimdi onu bile beceremiyorlar. Şimdi tüm duygular ayakta geçiriyor tüm yolculuklarını, durağa gelmeden inmesini biliyorlar, biz ise hep beklerdik istemesek de, mecburduk o sokaktan geçmeye. Mecburduk o yaprağın düşüşünü seyretmeye, her beyaz bir sayfanın üstüne yenileri ekleniyor durmadan, biz istemesek de...