Yaşamın ucundaki sevinçler

Dünya’ya gözlerinizi açtığınızda her şey büyük, zamansa uzun gelir. Bizi kucaklayanlar, yaşadığımız şehir, attığımız adım, yürüdüğümüz yol, oturduğumuz okul sıraları, bilgisinden faydalandığımız insanlar, arkadaşlar, dostlar, söylenen sözler, sevinçler, hüzünler, sevgiler, aşklar…, iş hayatına atılırken başvurduğumuz şirketler, bölümler, ilk işe başlandığında önümüze konulan dosyalar, işler… Öyle büyüktürler ki zamanla küçülürler, öğrendikçe, zaman akıp gittikçe oluşur tecrübeler. Uzayan yollar kısalır, arkadaşlar belki elimizin beş parmağı kadardır, dostlar ise belki 2 belki 3 tane. Sevgileri sığdıramadığımız kalbimiz küçülmüştür sanki en ufak bir sevgi, tebessüm bile yeter size. Bir telefon, bir mesaj, masanızda çalışırken tıklayan kapıdan içeri giren ve gülümseyen bir çift göz en büyük sevinçtir belki…

Bir bakmışsın yaş otuzu geçmiş tecrübeler bir değil birkaç olmuş. Yakın arkadaşlar uzaklarda kaybolmuş, yeni dostlar varolmuş, sevgiler sahte aşklar yalan olmuş. Söylenemeyen sözler unutulmuş, söylenenler kalpte yer almış. Hayatında bir dost bir eş, belki elini sımsıkı tutan ufacık bir el, kucağında bir çocuk Yaşamın yarısı bir anda bitip gitmiş, güzel ve hüzünlü anlar silinmemiş…Geçmişe dönüp bakmaya bile korkan insan, geçmişe ne zaman bakar bilir misiniz? Bir dost meclisinde, bir ölüm haberinde, bir cenazede, bir hastalık haberinde, büyük sevinçlerin paylaşımında, kaybedilen sevgilerde, hüzünlü bir şarkının nağmelerinde, bir rakı bardağında, bir sigaranın dumanında…

Bu satırları düşünürken aniden telefonun mesaj sesiyle irkildim birden heyecanla mesajı açtım. “Can dostum, en güzel günler senin en güzel dostluk ikimizin olsun, iyi ki doğdun. Doğum gün…” yazan satırları okudum. Evet bu sabah gelen bir mesaj öylesine sevindirdi ki beni, otuzdört yaşın verdiği yorgunluk mu, hüzün mü yoksa olgunluğun verdiği kendine güven mi…Her şeye rağmen hayatın yaşamaya değer olduğunun farkına varabilmek en güzeli…