Yaşatmayı sevmek

Bir çizgi film izlemiştim. Bunalımlı, herkesin dışladığı, tek başına, evlerinin arkasındaki bahçede kötülük planları yapan bir çocuğun başından geçenleri anlatıyor.

Çocuk, bahçedeki karıncaları öldürüyor, yetmiyor, onların yuvalarının içine su boşaltıyordu. Karıncalar çaresizlik içinde ne yapacaklarını bilmeden sağa sola kaçışıyorlar, bu sırada bazıları ölüyordu.Sonunda karınca
konseyi toplandı. Karar aldılar. Çocuğu kaçırıp öldüreceklerdi.Bir gece uyurken çocuğu kaçırıp, yer altındaki yuvalarına götürdüler.Tam öldürecekleri sırada, bir anne karınca , öldürme kararına karşı çıktı. Dedi ki: Madem ki
biz ölümlere karşıyız, o zaman neden öldürüyoruz? Onu, " sevme programına " alalım.

Çocuk, programa katılmamak ve herkese zorluk çıkarmak için neler yaptı.Neler yapmadı.Ama görevli karıncalar özveriyle, "sevme programını"uyguladılar.
Çocuk, her karıncaya yardım ediyor, büyük bir istekle önüne getirilenleri yiyor, dinlenme zamanındaşarkılar söylüyor dans ediyordu.Kısacası, seven, sevilen katılımcı bir insan olmuştu.Ayrılma zamanı geldiği
halde bir türlü gitmek istemiyordu.

Yine, bir gece uyurken, karıncalar onu götürüp, yatağına bıraktılar.Çocuk, ertesi gün uyandığında çevresine gülerek baktı. Annesinin şaşkın bakışlarının altında masayı hazırladı. Oturup birlikte yediler.Artık bahçelerinden çocukların sesleri geliyor, herkes birbirini seviyordu.Çocuk çok mutluydu.