Yaşıyorum, alışıyorum

Nasıl da büyüyor insan
Farkına varmadan,
Çocukken hiç geçmeyen zaman
Rüzgar oluyor bir an,
Ve son demlerinde hayatın
Tanıyamıyorum kendimi,
Aynadaki çocuk yüze
Henüz alışmadan...
Sabahlar oluyor, akşamlar oluyor,
Başka şehirlere uyanıyor
Yaşamaya, yaşlanmaya alışıyorum.
Ne doğduğum dağların, kekik kokuları,
Ne küçük ağılın, nergis kokuları,
Dedemin sarı olgun asma bağları,
Pamuk tarlaları, nazlı buğday başakları,
Hiç yaşanmamışcasına yabancı.
Işıklı şehirlerin yüksek kaldırımlarında
Bahçesiz, bol gürültülü apartmanlarda
Her an yüreğim ağzımda
Yaşıyorum, ne acı alışıyorum, unutuyorum....