Yaşlı kemancı

Bir direğin dibinde, bir sandalye üzerinde yaşlı bir adam keman çalıyor. Kara gözlüklerinden görme özürlü olduğu anlaşılıyor. İnsanlar geçiyor yanından, kimi durup dinliyor. Adamın önündeki ufak tasa para bırakıyor. Kimi görmezden gelip umursuzca geçip gidiyor. En çok çocuklu aileler durup dinliyor yaşlı adamı. Çocuklar ilgi ve merhamet dolu çocuklar. Annelerini yâ da babalarını dürterek adamın önündeki tasa para atmalarını sağlıyorlar. Genelde eski şarkıları çalıyor yaşlı adam. Bazen güzel günlerden dem vuruyor şarkılarında. Bazende, belki hiç görmediği aşkı için kendi yazdığı şarkılar dökülüyor kemanın içli tellerinden.”Derdimi kimlere desem, başım alıp nere gitsem, bu dert beni öldürecek, yardan mı, serden mi geçsem” Hep aynı direğin altında görürdünüz onu. Günün her saati çıkmazdı ortaya.

Öğleden sonraları hava serinlemeye yüz tuttuğu en sevdiği zamanlardı yaşlı kemancının. Kimseden zorla para almaya çalıştığın gören olmadı hiç. Zaten giyim kuşamından eski bir assolistin başkemancısı olduğu izlenimi ediniyordunuz. Direkler değişti, kaldırımlar yenilendi, yolar asfalt kaplandı. Ama eksik bir şeyler var Balıkesir’in günlük yaşamında. O yaşlı kemancı nerede? Kim çocukların kulaklarını eski nağmelerle dolduracak.