Yaz kalem!

Yürüdüğüm yollar yorgun...
Ve kaldırımlar durgun...

Varılacak en emin yerdir kalbin köşesinde sonsuzluk iksirini içiren deli gönlüm...
Ben ki; bir yolcuyum şu garip çöllerde, sırrına emanetçi olduğum gibi..
Ve ben bir yol üzerindeyken buldum bu hayalindeki sonsuz sevdayı...

Yolcuyum birgün elbet bende, o sonsuzluğa uzanan gönüller gibi uykudan uyanacağım divane aşık gibi susamış bir yudum suya hasret gibi, tövbeler yağdırıtken ilah-i aşk'a düştüğüm gibi birgün...

Kurulu surlar ardında kalemim yazarken seni, kelamını tüketmenin şuursuzluğuyla sessiz harfleri kuşanmakta bir yar gibi yoluna düşmüşüm...
Ve düştüğüm yollar kapı açtıkça beşeri cihana erer gibi seni yaşarken sevgilim
Sevdam uzaklaştıkça yüreğimdeki gönülden gözlerinimi kaçırdığım an gibi yaşıyorum benliğimde...

Yaldızlı sözlerimin anlamsızlığıdır "matem" benim...

Ey Yar!
Susma!
Sen ne dersen; kelam ondan ibarettir zaten!
Bil ki; aşkımın aslı hayalken bende, beni gerçeye ulaştıran yar-i hakikisin sen!

Korkmadık hiç yola düşmekten, seninle yanmaktan.
Ki kaçındık bu yüzden yola düşmeden, düş'e düşmekten...

Sevgili!
Bildim, hasretsiz vuslat olmazmış, marazsız sıhhat gibidir; yüreğime ulaşan her risalenle vuslat arzum biraz daha artıyorken seninle özlemim coşarken,
Güzelim ufukta müjdenin kızıllığı dahi zuhur etmiyorken yüreğimde, küçücük kalbimde.

Bildim ve sukut-u hayal'e kapattım herşeyimi senle donattım, aşkımın vecizelerini..

Bu sevdanın sıhhati şanlı olsun diye tutulduğumuz ince bir hastalıktır sevgilim üşüyorum sensiz ben neyleyim..

Değil mi ki; bize hep gurbetin çileli yollarını adımlamak düşüyor bu sevda uğruna
Ve değil mi ki; aşk çilesine razı gelirsek hakiki oluyor can gibi canan gibi yaşadıkça....