Yazamasaydım çıldıracaktım.

Yazabilmek, konuşamadıklarımızın görüntüsü, bir nevi gölgesidir. Dile gelipte söylenemiyen kelimelerin uzun anlatımıdır. Seyirci kalmamaktır, seslenişdir, çığlıktır. Etrafına bakınırken en ince detayları, başkasının göremediklerini görebilmek, paylaşabilmekdir yazı yazmak.

Günlerdir blog yazamıyorum diye, kendi kendime çok kızıyor ve hayıflanıyordum. Nihayet uzunca bir süreden sonra 'Neyse' isimli bir blog yazabildim.

Blog yayınlandıktan sonra, yorumları cevaplarken son yazdığım yazının 49'uncu blog olduğunu farkettim. Tamamen tesadüf üzerine rastlamış olduğum Milliyet blog sayfası kendimi tahminimden daha iyi hissetmemi sağladı. Aslında ben yıllardır yazmak istiyormuşum da farkında değilmişim.

Uzunca bir süredir yazamadığım için bir sürü konu birikti hafızamda. İşlerimin ve özel hayatımın yoğunluğu yüzünden vakit ayıramadığım blog sayfamı daha da çok geliştirmeye ve daha düzgün yazı yazabilmeye çalışacağım. İlk yazılarımı okudukca nekadar da çok kendimi geliştirdiğimi düşünüyorum. Bütün bunları yazarken, çok iyi olduğumu savunmuyorum ama daha düzgün yazabilmenin verdiği mutlulukla daha da iyi olabileceğimi düşünüyorum.

Kendimi bazen şarkı besteleyen sanatçılar gibi hissediyorum. Keşke diyorum elimde bir ses kaydedicim olsada kaydetsem düşüncelerimi. Sonra gülüyorum kendi kendime yaz kızım diyorum yaz...

Sevgili blog arkadaşlarım 50'inci blogumu yazarken sevincimi sizlerle paylaşmak istedim. Daha bir fırın ekmek yemem gerektiğini biliyorum ve bıkmadan, usanmadan yazmak istiyorum.

Bugüne kadar bana olumlu veya olumsuz yorum yazan, yazılarımı düzenli okuyan ya da okumayan herkese, en içten sevgi ve saygılarımla...

Yazılarımın yayınlanmasına izin veren ve bizleri gerçek bir yazar havasına girmemizi sağlayan tüm Milliyet blog editörlerine sonsuz saygılarımla...

Yazabilmek ve paylaşabilmek dileğimle...