Yazıklar olsun

Yıllar önce oğlan kardeşim bir cümle kurmuştu. Annem ve ben şaşırıp kalmıştık. O gün o laf üzerine problemli ilan ettiğim oğlan kardeşimin, aslında hayatı benden önce öğrendiğini bugün görüyorum. Demişti ki: 

"İnsanlardan nefret ediyorum." Bugün bende aynı cümleyi kuruyorum. Sizde; belki benim yıllar önce söylediğim sözü bugün bana söleyebilirsiniz ama dikkat edin daha sonra aynı noktada buluşmayalım. İnsanların davranışlarını gördükçe, sevme ve hoşgörme meziyetinden yoksunlaştığımı farkediyorum... Çünkü insanlar o kadar ikiyüzlü, yalancı, küçük hesaplar peşinde koşuyorlar ki, onlar adına durumdan ve bunları yazıyor olmakdan ben utanıyorum... İki gün önce Cuma günü, üç iyi arkadaş (sözde arkadaş) yemeğe gittik... Yemekler yendi... Herkes kendi parasını ödedi... Üstüne kahve içelim fikri atıldı ortaya... Kahveler içildi... Hesap ödemeye gelince bir arkadaşımız atladı hepsini ödedi... Hepsi dediğim altı üstü kişi başı iki lira... Toplamda altı lira... Atla deve değil yani... Neyse teşekkür ettik yürüdük geldik... İki gün sonra bugün hesabı ödeyen değil diğer arkadaşım beni aradı ve içtiğimiz kahvenin parasını ödeyelim dedi... Konunun özeti: İki arkadaş aralarında iki milyon bahsini yapıp mevzyu uzatmışlar anlıyacağınız.... Çıkan sonuç bu... Tamam dedim parayı ödedik.... Ama bu olanlara inanamadım... Bu kadar ucuz muhabbetlere girdiğimize... Birbirimize bir kahve ısmarlıyacak hatırımızın olmayışına hem şaşırdım hem üzüldüm... Ve sanırım karşımdaki kişilerden nefret ettim...