Yazılmış bir intihar mektubu

Nerden başlayalım...
Nerde bitirelim...

Bir hayaldir peşinden gezen...
Mecnunun aşkı desem...
Mecnuna ayıp mı olur...

Anlatmaz beni hiç söcük...
Ben yeni bir sözlük yazıyorum...

Bazen alıp kafamı kafamda geziyorum..
Bazen tüm kafalar kafamda....

Ve ben...
Ben....
Çaresiz...
Kimsesiz...

Bİr İntihar mektubu...
Yazılmış...
Ne varsa her şey...

İşte o an kendimi postaya verme işlemi kalmış bir tek...
Ne kadar seviyomuşum bu dünyayı...

Oysa...
Mektubumda, neler yazmıştım bu dünyaya...

Yine de güzel mi hayat...
Bu insanlar hep iyi mi...

Bu güneş kadar aydınlık mı içim...
Yoksa dolunaysız bir gece kadar kara mıyım?

Gitmek...
Sanki hayattan bir tür istifa...

Fakat...
Bu aciz benliğim..
Gidemiyorum...

Diyor ki:
-Sen bu kadar aciz değilsin.
Yaşamak zorundasın.
Sevmeli sevdirmelisin.
Yenilmek yok...
Kaybetmek yok....

Ben :
-Ne kazanrım şimdiye kadar.
Uğruna yaşamak denen savaşta.
Bütün topamlardan ne varsa elde kalan
Kocam bir sıfır.

Eksi bilmem kaç derecede yüreğim...
Beynim Fizan çölü Afrikada...

Yine bu gün de mektubu yırtıp.
Elime silahımı alıp yaşam savaşına dalıyorum.

Milyarlarca insan gibi...
Milyarlarca bir insanın içinde bi kişi gibi...