Yazmak gelmiş içinden..

Bugün ilk defa bir ağacın okşandığını görmüş rüzgar tarafından.. Her sabah gelip geçtiği kaldırımlar meğer ne kadar yüksek, ne kadar acımasız kayalıklardan ibaretmiş.. Trafik mesela, ne kadar fazla araçtan meydana gelmiş ve bugün işe geç kalmak telaşı hiç sarmamış aklını.. Konuşsa kimse duymayacak, gördüklerini kimse görmeyecekmiş bugün.. Özlem duyduyu evi gelmiş aklına, bahçesi, memleketi.. Hissizleşmiş parmakları, yüzüne dokunan eller sanki başka kimselerinmiş.. Bir hastane yatağında yatar gibiymiş, uyanıkken.. Etraftaki herşey beyhude bir kalabalık.. Öylesine bir hayatmış yaşadığı.. Geceden kalma sevinçleri duruyormuş taptaze şuracağında.. Bir hıçkırığa boğulmadan beklemekteymiş, gözyaşları.. Sanki kalbi yokmuş yerinde, acıtmadan almışlar ani bir müdahaleyle.. Kimseye değmeyecekmiş bugün sesi, gözleri.. Durmuş kalabalığın ortasında ölmüş gibi.. Susmuş kalmış öylece.....