Yeni yıl mı, yoksa giden yıllar mı?

Merhaba, bugün yılın son günü... Herkes bu gece yarısı gelecek olanı kutlamanın sevinçli telaşı içinde.
Oysa ben?
Her yıl olduğu gibi sessizce, bir su gibi akıp giden; giderken bir ''allahaısmarladık'', bir ''hoşça kal'' bile demeyen ve asla geri gelmeyecek günleri, mevsimleri, yılları düşünüp hüzünlenirim.
Nasıl hüzünlenmem ki?

Kim mazinin tozlu sayfalarının, toprak yollarının, sararmış kuru yapraklarının bile artık hayal olduğu o çocukluk günlerini, başımızda kavak yellerinin estiği ve her anı sevgilinin hayaliyle sarhoş geçen ilk gençlik yıllarını, kim, kim unutabilir ki?

Kaç ilkbahar yaşadık, cıvıl cıvıl...Sevgiliyle ilk buluşmanın o tadına doyulmaz hazzıyla.

Kaç hazan mevsimi, ayrılıkların o bitmez tükenmez kahrolası acısıyla...

Hepsi, ama hepsi hicran dolu, sıcacık, saf, tertemiz duygularla ellerimizden su misali kayıp gitti.
Tutamadık...

Şimdi tıkabasa anılarla yüklü bir kara trenin vagonlarını seyreder gibiyim hayal istasyonunda tekbaşıma...
Ne kırmızı şapkalı hareket memurları, ne kondüktörler, ne tahta valizli ya da örme sepetli telaşla koşuşan yolcular, ne trenin tiz çığlığı, ne parlak tunçtan, siyah meşin koşum takımlı paytonlar, ne köşeli kasketleriyle, kaç gündür traş yüzü görmemiş yorgun görünüşlü paytoncular, ne payton tekerleklerinin tıkırdayarak döndüğü taş döşeli yollar...
Hiçbiri yok artık!

Şarkılar kaldı geriye yalnız... ''Rüzgar söylüyor şimdi o yerlerde, bizim eski şarkımızı'' diyen şarkılar.
Evet sadece şarkılar.
Nice senelere efendim, mutlu anılarla eskiteceğiniz nice senelere...