Yeşil Doğa...

Hayranlık duyar Özlerimdoğa ile iç içe geçen bir yaşamı…  Ne zaman şehirden uzak kalsam, yeşilin doyumsuz kucağında bulurum kendimi. İnsan denizi, ormanı, ağacı, cıvıl cıvıl kuş türlerini doğanın mutlu dünyasında gördüğünde var olduğunun farkına varıyor özlemle. Yeşil örtüye ayağınız değdiğinde rengarenk çiçekleri kokluyor, kelebekler kadar hür, gökyüzü kadar özgür hissediyorsunuz kendinizi.

İtirazım var işte… Meğer ki, İnmek gelmiyor içinizden kahrolası şehirlere bir daha. Müphem hayatlardan nefret duyuyorsunuz. O kir pas demir kokan fabrika ardıllarına, sanayi toplumuna diş biliyorsunuz. Sırf doğanızı yok ettiği, benliğinizi tükettiği için. O yüzünü kaybeden beton dağlarına, makine, demir, pas, küfün hükümran ilan edildiği, kapkara sanayi bacalarına ve ruhunu ve kalbini kaybetmiş insan yığınlarının arasına hiç dönmek istemiyorum…

Kar dedikleri ipeksi beyaz örtü kış, doğal göl, cennet dedikleri bu dağlar, ovalar, göz alabildiğine yeşillikler, orman mı, acaba? diyorum kendi kendime. Sonra doğal hayatın akışına bırakıyorum zamanı. Kendime topluyorum tüm güzel nimetleri bir bir  Kırlarda papatya  kokluyor, yemiş topluyor, bir ağaç yaprağının yumuşaklığını ruhumun derinliklerinde hissediyorum. Kristal kar taneleri başımın üzerinde şakaklarıma düştüğünü mutlu anı kişisel tarihime en mutlu anı olarak kaydediyorum.

Ve bir gün gelecek insan özüne dönecek. Herkes (!) Özgür olmak, rahat nefes almak, mutlu ve şen yaşamak için doğaya çıkacak. Diyorum ya sana! gerçek hayat; geldiğin yerde doğa ananın sevgi dolu kucağında atacak. Güneş, sis, yağmur, kar, kuşlar, dağlar, bozkır, avalar… Ve o gün gelecek; hepimiz soluk almak için özümüze geri dönecek, doğamızı geri kazanacağız.