Yetenek, her yerde

Etrafımızda birileri bir şeyler yaptı mı hemen başlarız; “Yetenek bu tabii. Ne şanslısın. Benim yanımdan geçmez”. Evet, ilham denen lütfu, kalemin terazisinden geçirip kağıda dökmek bir yetenektir. Ama hangi çiçeğin nerede, nasıl yetiştirileceğini bilmek de bir yetenek. Fırçadan akan boyayla seyredilesi bir resim yapmak da. Unu, yumurtayı, şekeri birleştirip, leziz pastalar, kekler pişirmek de. Hele o incecik, yaprak sarmalar. 

Rakamların dilinden anlayıp, piyasaları şekillendirmek de. Kışları tit tir titrememizi önleyen kazakları, şairane desenlerle örmekde. Koca demir yığını uçakları yapmak ve onları uçurmak. Binlerce çocuğun okuyacağı binalar inşa etmek. Dinlemek de yetenektir mesela. Empati kurarak, karşındakinin içini dışına çıkartmasına yardımcı olmak. Öğretmek ayrıca. İngilizce'yi, Yoga'yı, Matematiği, Kimya'yı. Bilmek yetmez, bildiğini karşındakinin dilinde aktarabilmektir yetenek. 

Etrafta uçuşan notaları, kulağımızın algılayacağı bestelere dönüştürmek. Usulünce o besteleri seslendirmek. Müzik aletlerinden, dinleyiciye notaları akıtabilmek. Doğru düzgün konuşmak, konuştuğunu dinletebilmek. Ya da susmak. Boş boş konuşmaktansa sessiz kalmak. 

Hayvanların dilinden anlamak. Çocuklarla oyunlar oynamak. Yaşlıların yüzlerce kez anlattığını, ilk kez duyuyormuşçasına dinlemek. 

Kimse bilmez, sevmek de bir yetenektir. Sarılmak, öpmek de öyle. Paylaşmak da. Sadece görüneni değil, içimizden geleni de anladığımızda, yeteneklerin aslını da fark ederiz. O zaman da “yanımızdan bile geçmez” dediğimizin, hali hazırda içimizde olduğunu keşfederiz. 

Çimen Erengezgin 05 Eylül 2011