Yetmedi mi artık?

Yeter artık. Her gün şehit haberleri duymaktan, görmekten sıkıldım artık. Sıkıldım artık, çünkü birileri koltuklarını kaybetmesin diye, ona buna şirin görünelim diye, şunla bunla aramız bozulmasın diye gencecik fidanlar veriliyor her gün toprağa. Ve hep aynı senaryo, aynı manşetler. 'Bıçak kemiğe dayandı', 'Terörün kökünü kurutacağız', 'Şehitlerimizin kanı yerde kalmayacak' vs.Cart curt yani...

Ne zamana kadar devam edecek bu. Çıkmayacak mı bir tane helal süt emmiş vatansever, bunların kökünü kurutmayacak mı?

İsyanlardayım. Çünkü sekiz ay birlikte sayısız operasyona çıktığım, omuz omuza pusuya yattığım, canımı emanet etiğim bir Uzman Çavuş arkadaşımın dün gece itibariyle Hakakri-Çukurca yakınlarında bir roket saldırısında yaralandığını öğrendim. Beraberinde bir başka arkadaşımın da şarapnel parçası yüzünden gözünü kaybetme ihtimaliyle karşı karşıya kaldığı haberini aldım.

Sorarım size neden? Vatan için mi? Toprak için mi? Bayrak için mi? Hiçbiri için değil. Basiretsizlik için, iradesizlik için, cesaretsizlik için... Bütün bu şehitlerimiz, bütün bu yaralılarımız hep bu yüzden.

Her zaman insanı insan olduğu için sevmeye çalıştım. Türk, Kürt, Laz, Ermeni demedim asla. Ama demek istiyorum artık. O bölgede yaşayan halk bu teröristlere destek vermese bu gün bu denli cesaretle saldıramazlardı. Bir çok yerde saldırıların köylerdeki evlerden yapıldığı bilgisi geliyor. Köye girme yetkisi olmayan asker eli kolu bağlı ölümü bekliyor. Bu reva mı? Onların canı can da benim insanımın ki ne?

Bütün bunlara bir dur diyelim artık. Gerekirse topyekün savaşa girelim. Irak'la, Suriye'yle... Yeterki köklerini kurutalım. Her gün ölmektense bir gün ölelim de bitsin bu işkence.