Yıktım bencillik duvarlarımı

Hayatımızın en önemli kararlarını verir sevdiklerimizle paylaşırız mutlu olmaları için. Amacımız onların da mutluluğumuza ortak olması, mutluluğumuzu paylaşmasıdır. Fakat paylaştığımız mutluluk anlarının önüne setler çekmeyi, duvarları örmeyi unutmayız.

Ya ilerde başaramazsak korkusu vardır içimizde. Ve bu korku mutluluklarımızı cezalandırmamıza, saklamamıza neden olur çoğu kez. Mutluluğun önüne duvarlar örmek kolaydır da sevgilinin önüne örmek zordur!

Mutluluk tutmuştur ellerinden bir kez istese de içinde tutamayacaktır, biliriz. Fakat yine de çıkmaza sürüklemekten geri kalmayız sevdiğimizi. Tıkarız bütün yollarını ve içinde taşımasını isteriz bu ağır yükü. Taşıyamayınca kızar köpürür, mutlu olduğu için suçlarız sevdiğimizi…

Sevgiliniz neyi yanlış yaptığını düşünürken siz saçma sapan şeyler anlatırsınız. Anlamsız şeyler… Oysa yanlış olan ne diye sorar size sürekli. Sorun buradadır zaten yanlış yapmıyordur, siz mutluluğunu sınırlamasını paylaşmamasını istiyorsunuzdur ondan. İmkansızdır istedikleriniz ve o yaramaz bir çocuk gibi küçük küçük suçlar eşliğinde taşıracaktır taşıyamadığı mutluluğu.

Sorun aslında yıktığınız duvarların ardından dönüp geriye baktığınızda ortaya çıkmıştır. Sevdiğiniz ne kadar duvarı varsa yerle bir olmuştur da sizin duvarlarınız çoğalarak yükselmektedir. Sevgiliniz sizi duvarlarınızla sevmiştir çünkü. Kendi duvarları yıkılırken umursamamıştır bile sizin duvarlarınızı.

Mutluluğa duvar örülür mü hiç?

Belki sevmemiştir asla duvarlarınızı, nefret etmiştir onlardan… Sonra yükselen duvarlarınızla sevmeyi öğrenmiştir sizi. Eğer yıkılacaksa bu duvarlar sizin çabanızla olacaktır artık ve her yıktığınız duvar bir kamburu daha ortadan kaldıracaktır. Fakat yine de kendi duvarlarını yıkmak çok daha zordur sevgilinin duvarlarını yıkmaktan. Kendi tabularınızı yıkıyorsunuzdur ve belki mistik bir şekilde şıksınızdır duvarlarınıza. Kendi ellerinizle bir bir yıkarken bencillik yapılarınızı, bir yandan da “ulan mutluluğa da duvar örülür mü hiç” diye tebessüm etmeyi eksik etmeyeceksiniz.

Örülmezdi mutluluğun önüne duvarlar, örülemezdi. Örülmedi de… Sevgilinin yüreği isyan etti sonunda bencillik duvarlarına ve yıktım her bir duvarımı yenilerini örmemek için yeminler eşliğinde!

Murat Aydemir