- Kategori
- Şiir
Yitik...

Cemalinde gölgeye çekilirken
Suskun gözler.
Kahrından,
Nihavent bir sızı göğü kaplıyordu.
Gülüşlerinin tonundan çalarken
Hüzün…
Sözün, sesin başka,
Ah! başka alemlerden geçiyordu.
Bir nebze de olsa sahte sevinçler...
Kederinden,
Kendine dipsiz mezarlar kazıyordu.
Ömrünce Yitik aşklara çarpılan
yürek...
bir kez daha, ve bir kez daha
oyununu ezberden okuyordu.
Ayrılığın ağır perdesi inerken
Usul, usul …
Kaybolan aşklar sevinçle raks ediyordu.