Yokluğumuzda

Neyse,
varsın sen
ve ben
elbet bulacağım bir yol
varsa eğer bir yol

Dizelerinin bize dair diyebildiğim şu an ki hayat'ıma kattığı yüklemlerinin, bitip tükenmeyen eylemleri altında yeni bir savaş'a merhaba dedim yokluğunda. Dün çoktan geride kaldı farkındayım ve tüm yitirdiğimi sandığım yaşanmışlıklarımında, alışkanlıklarımında, ne gerisinde, nede önündeyim. Ama yine de, anlatmak istiyorum seni, paylaşmak, satır aralarından çıkarıp koparmak.

Benim olan kendini yok etmek istemiştin:
Bende ki kendini_ benim, yazdığım seni.

Yine bir alıntı, aynı şair'in başka şiir'indeki dizelerinden. Oysa ben yaşarken seni hiç ekleme yapmamamıştım. Sana özel, sana dair, yalnızca sen olan anların büyülü sarhoşluğunun, kavurucu ızdırabı içerisinde yanıp tutuşurken, hiçbir yerden, hiçbir sözden etkilenmeden, üstünü örtmeden doya doya seyrederken tüm çıplaklığınla, sadece seni, seni yaşadım.

Sen,
başlarken aynı nizamda bu yola
ilk dizelerin bende nedenli ağır bir etki yarattığını özümseyip hiç anlayabildinmi? bilmiyorum ama
taa en başında, sana yalan söyledim ben, etkilenmedim derken.
biliyordun,
bana geliş yollarının önünü açabilmek,
kum çuvallarıyla mevzilenmiş karanlık duvarlarımın alaca çatısı altında
penceremin önünde
bu yolun mültecisi olmadığına inatla
bir ışıkla, tek bir sözle
nasıl da alaşa edip tüm örülü duvarları yıkabileceğini
taa en başında sen çok iyi biliyordun.
ama ben bilmiyordum
öğrendim sonunda
yolun sonun da
çok geç olsa da.

Şimdi yoksun sen ve ben
bulacağım bir yol da
varsa eğer bir yol
yokluğumuz da...