Yol arkadaşları sofrası

Kollarımda bir orman kalabalığı tutuyorum
Yabanıllığın evcilleşmiş yüzüyle.
Yaşamak adına ne varsa
Çığ çığ çoğalan bir coşkudur
Bir sakanın üryan çığlığı.

Bir karıncanın geçim telaşesinde
Aramak;akıllı insan işi
En güzel türkülerin notalarını,
Veya bir martının suya değen
Islak kanadında görmek vuslat sevincini...

Zonklayan bir kayanın
Her çekiç darbesinde
İçindeki cevheri görmek olasılığı
Ne kadar güçlüyse yüreksızım!
İnsanlaşmak ve yeniden yaratmak
O kadar yüksek ihtimal...

Zira;mor dağlara yol olup
Uzanmak bir başına
Ve lacivert yalnızlıklar giymek var serde
Sevda payitahtını yitirmiş bu coğrafyada.

Gümüşservi kulaçlar atmak
Bu kirli sularda,
Resif kayalara tutunmak hayli zor
Ve ömre ziyan bir düş olsa gerek.

Her şeye rağmen;
Yeni insan, güzel insan olmak
Ve yol arkadaşları sofrasında
Dem vurup
Sevda şiirleriyle demlenmek
Yürekli insan harcı olsa gerek...