Miyop bir felsefenin yorgun bilgesi

Bu deli rüzgarlar kanatlarımdan ağır.
Yorgun bir serçeyim.
Üstelik;
Mizana değmez tartım.
Fersiz gözlerim karanlığı delemez...

Lakin düşlerin en terkedilmiş
Satıraralarına beni sığdıran
Ve bir dua adabıyla
Zikredilmeme sebep
İçimde köpüren ışıklarıdır Ra'nın...

Kaç gün evrilip ölümünü kusar
Kim bilir ki bunca karanlık
Seherimin rahminde can bulur.
Bulur ki zakkum acısıyla içimde
Eşkin bir küheylan şahlanır...

Bir derebeyi şatosunda kör ve sağır
Boğdurulmuş bir çığlıksa yaşamak;
Bu step yeknesaklığında
Bir yalnızlık figanı inler derinden.

Oyy... bu ne arsız keder!
Durmadan ensemden tutup
Çekiştirilmekteyim.
Habis bir ur gibi büyümekte
Yar döşü görememeliklerim.

Esintisiz bir ağustosta
Bir kuşluk vakti,
Duldasız siyabendini yitirmiş, garip
Bir kavak ağacına ruhumu sattım...

Miyop bir felsefenin yorgun bilgesi
Çalar kapımı durmadan.
Durmadan ve arsız doğmasıyla ki,
Belki bundandır;
Tanrılarla seceremin aynılığı...