Yola çıkarken

Gecenin bir yeriydi. Günün, zamanın ve numarasal tarihin de bir önemi yoktu. Asıl olan; biz hazırmışız. Elimi uzatmak için düşünmedim bile, ki düşünmeden elini verdi. Gecenin bir yeriydi ve taşıdığı ağır valizi, kapıdan almak gerekti. O saatte kimin gözlemlediğinin bile önemi kalmadı. Sanki uzun bir yolculuğun, kaçamak görüşmelerin bitimiydi. Ben o’na “yol” arkadaşım dedim. O mantıksal duygusallıkla “hayat” dedi. İkisini de ortalayan bir kavram oldu arkadaşlık. Arkadaştık.

Valizi aldım. Ne ağırlığının ne de doluluğunun önemli vardı. Kararlıca yürüdük. Yürüme, yola dönüştü. Çizgiler akıyordu birbiri ardına, sanki bize YOL’umuzu gösteriyorlardı. Çok yeniydik. O kadar yeniydik ki üzerimizde yeniliğimizin bile kokusu vardı. Zaten bu koku da bize hastı. Vücuttan ifraz ediyordu ama bir damlası bile görünmüyordu. Bilmeden aramak da olmuyormuş.

Ne bir vaat ne bir sunu ne de plan oldu. Şart yoktu. Tüm açıklama buydu. Bir dala koyduğum renkli kağıdı elime verdi. “Gel demek için el uzatmam yetermiş” dedim. O gün ve gece bir çok renkli kağıdı dallara koyduk. Sayısını bile hatırlamıyorum. Elinden bir bir ayağıma geliyor, kol kalkıyor, buyurun oluyordu. Bir tam gün sürdü.

Valizi aldığımda renkli bir ampulü de duyundan sökmüştüm. Elini uzatamadı. Akıllıca, sıcak dedi. Bu anı valizle tekrarladık. Evet sıcak akıllıca sıcaktı. Ben de ona hayatımın duyunu verdim, söktüğüm duydaki kadar renk versin diye. Zannediyorum bu rengi hep göreceğim. En son bu sabah baktım. Halen renkliydi. Çiziklerini yüzüne karaladığımız kitap gibi, kendimi bulduğum, suçlu hissettiği, hikayesini sorguladığı, üzerinde düşündüğü, bana-hikayeye rağmen, bu sabah da renkliydi. Üzeri beyaz, altı siyah… diğer renkler ise iç içe geçmişti.

Titreyerek elim ilk uzandığında yeşil bir park içindeydik. Kapısına geldiğimiz de ise acemi. O-acemi-ilk bakışları hatırlayacağım. Acemice titredik. Hissettik. İlk gördüğünde de hissetmişti. Sakin ol dedi.