Yorgunum

Kendimle savaşmaktan, kendimi anlamaya çalışmaktan, anladığımdaysa anlatamıyor olmaktan…

Anlaşılmamaktan ya da yanlış anlaşılmış olmaktan…

Kaçmaktan bazen durmaktan, gitmekten ama kalamamaktan da…

Her güne gülümsemek isteyerek uyanmaktan ama gülümseyememekten…

Çelişkilerden, kesin kararlardan..

Duvarlarımdan, yıktıklarımdan, yıkamadıklarımdan, aştıklarımdan, aşamadıklarımdan…

Giderken durdurulmamaktan, durmak isterken duramamaktan…

Varken yok olmaktan, yokken var olmaktan..

Her çelişkide, her kaçmak isteyişte dönüp dolaşıp kendimde buluyorum yine kendimi, kendimi kaybedip arandıktan sonra buluyorum, her bulduğumda parçalanmış, dağılmış olarak çıkıyor karşıma…

Kendimi kendim mi anlamıyorum acaba, neyden ya da kimden kaçıyorum, bulunduğum hangi durumda daha mutluyum, hangi kaçışta huzur arıyorum…

Çözümsüzlüklerde çözüm savaşındayım, kaçışlarda arayışlardayım. Bazen çözümsüzlükte bazen kaçışlarda olan benim.

Sonbahar geldi….

Bu havalar mı böyle yapar insanı, istediklerini bulamamak mı, özlemek mi, sevmek mi, dünyanın dışına atılmış bir adım olduğunu hissetmek mi, bir çemberde sıkışmışlığını hissetmek mi, bakarken görememek mi, anlatmak istediğini anlatamamak ya da anlaşılmamak mı?

Bu kadar karmaşa fazla geliyor bu bünyeye, dağıtacak rüzgar beklenmekte……