Uykusuzken ben

Gecenin sırtına aldığı hayatıma kimse dokunmasın. Çekilsin odalarına gün görmesin bencillik duygusu. İçimi üşüten rüzgar değil ki. O saçlarımı okşasın o zaman daha kolay adım atabilirim.

Kuruntularım var evet. Korkularım kadar çok. Kabuslarıma uzak olmak için gözlerimi açık tutuşum ve kör karanlığı koynuma alışım. Dünya dönüyor elbet. Hayat sürüyor. Umut sözcüklerine ihtiyacım yok. Bugün kederlerime boğulmayı seçiyorum. Deri koltuğuna uzanmak bir psikiyatrisin sabaha kadar ağlamak haykırmak ve anlatmak istiyorum endişemi. Nedendir doktor bu insanların akıllı tavırları. Nedendir geçimsiz zamanların artışı. Nedendir bebeklerin zaten ölü doğmuşluğu. Şimdi içimi kemiren soruların doğru yanıtlarını biliyorsan ve bu cevaplar ürkütücüyse sus lütfen. Sadece yanımda kal dinle içimin kaosunu. Resimlerime bak çizdiğim. Güneşin yavaş yavaş terk edişine rastlayacaksın dünyamdan. Ben güneşi sevmiyorum. Anılarım vardı kırmızıya boyadım onları. Çocukluğumun cebinde kaldılar. Bana güzel şiirler oku. Damla damla içime işlesin. Duygulanmak istiyorum. Boş sokakları anlat bir şairin o sokaktaki altın saçlı sevgilisini. Saten elbisesiyle büyüleyici vücudunu, esmer ellerini bir de su gibi temiz yüzünü. Ama en çok sevgisini söyle sakalları uzamış, pespaye şairin o güzel kıza hadsiz sevgisini.

Sabah olduğunda git buradan. Ruhum dinlenir, gözlerim kapanır o zaman. Çünkü güneşe küstüm ben. Beni terk edeli resimlerimden gideli çizdiğim…