Yorulmuş Çocukluğum

Çocukluğumu kaybettim,
O yüzden bu kadar yorgunum.
Kırlangıçlar göç etti yüreğimden

Mutluluk getirirdi onları düşünmek bir zamanlar
Babam sağdı, felç de geçirmemişti.
Annemin Fidan'ının taze kaynamış sütü kuzinenin üstünde

Rotalarını değiştirmiş olmalılar, uğramıyorlar
O yüzden bu üşümelerim.
Konuşamıyorum artık ıhlamur ve gürgenle.

Bir tek onlar ortaya dökmedi  içimden dökülenleri.
Yine de konuşmak gelmiyor içimden.
Suskunluğum yorgunluğumdan mı?
Ya da susturdu mu beni kimseye söyleyemediklerim?
Konuşmaktan dilim de yoruldu oysa.

Yaşayanlar ölülerden az.
Ruhlar aleminde ruhlaşmış sahte yüzler.
Çocukluğu yeniden bulma şansı var mı sahiden?

Yine de bazen bir güneş batışı...
Sigaranın dumanıyla daha mı güzel görünüyor ne?
Çayın demi, her yeri de boyamış çocuklar,

Aha da bir şarkı çıktı radyoda, şarkıcı olası geliyor insanın
Ya da şarkı sözleri yazası...
Yeni günler doğuruyor aynı çocukluğum gibi.

Çocukluğumda bol şimdi biraz paslanmış enerjilerle devam etme çabası.
Yolun başı, yolun sonu değil yolda olmak önemli.
Biraz küskün, biraz yorgun gibi bu kart çocuk,

O yüzden bu kara kelimeler.
Bakmayın ona dengesi değişir bazen.
Sona karar vermişti bir zamanlar,
Vedalaşmıştı okul bahçesinde doğurduklarıyla

Son bir kahve yaptı kendine evinde.
Kahve lezzetli, hayat güzeldi ve perdeler kirli.
Perdesi de kirliymiş demesinler diye yıkadı, ütüledi.
Vedalaşamadı.

Neredeyse yirmi yılı aştı yaşamaya hala hevesli.
Biraz dinlenmek istiyor, belki boşaltılırsa beyni...
Çocukluğundaki gibi kaybolmasa da gülerken gözleri

Yine de içten gülmelere dönmek istiyor
Şükürler var sahipmiş gibi olduklarında
Dönmek de bir dönüşüm, dönmek istemek de

Hadi hayırlısı
 

• Not: Okurken Kaan Karahan-Cenk Eşkin / Belki Zamanla şarkısını dinlemenizi öneririm. Ben onu dinlerken döküldü kelimelerim.