Yüksel Arslan

Bir gün bir ressamın sergisine gidip ressamın her resmine dikkatle bir şey arar gibi bakmıştım. Resimlerin olduğu salonu tam üç kez dönmüştüm. Bu arada ressam da salonun ortasındaki masada düşünmekle meşguldü.

Resimleri büyük bir içtenlikle süzdükten sonra ressama dönüp “ Bir şey dikkatimi çekti, sorabilir miyim” dedim. O da, “Buyrun” dedi.

Dedim ki “güzel ve yaşamaya değer bir şey varsa onu gördüm resimlerinizde.Bunun sebebi nedir? ” Gayet içten gülümseyerek şöyle dedi.

“Hayatın ben de ilgi uyandıran, ilginç kılan, ilham veren tek tarafı hayatı bir su gibi içmek, ona inanmak ve onu sunmaktır. Ben bütün gücümü, zekamı, ruhumu ve sevgimi yaşamı anlamlardırmak, resimlemek için kullanıyorum.”

Yüksel Arslan, Anadolu tarihi ve kültürünün güneşiyle beslenmiş, onu özümsemiş ve sunmaya çalışmış kendisinin de deyimiyle “çizer-boyar” dır.

O sadece insanın ve doğanın saflığını çizmeye çalışmış bir ruhtur. Bir resmin, anlamlı çizgilerin güzelliği sunan ele bağlıdır. O sunan elin beslendiği kaynağa iyi bakmak gerekir. Anadolu kadının ruhunu teslim ederek yaptığı kilime, binlerce deniz damlarıyla örülü, acı, sevinç, gözyaşıyla kaynaşmış desenlerle yoğrulan ve kök boyalarının alın teri, el emeği ile bir araya gelişine tanık olan bir insandan bahsediyoruz.

Halkın içinde büyüyen adı gibi yükselen bir insan.

İnsan önce kendine bir başkaldırı hareketi düzenlemelidir, eserleri zaten kendiliğinden başkaldırır. Bahariye semtinin düşleriyle beslenip Paris'in özgürlüğüyle donanarak var olan bir insan tarihe elbette bir isim çakar. Evren zıtlıklarla oluşmuştur.

O resimlerinde karşıtlıkları kullanarak kendi iç dünyasını çizgilerine harmanlayarak bizleri şaşırtır, düşündürür.

Tamamen doğal olması onu farklı kılar.

Fazla söze hacet yok.. Kendisine bu köşeden “Hoş geldiniz, safalar getirdiniz” diyorum.