Yüreğime küstüm, yüreğim de bana...

Nedendi ? niçindi ? kim içindi ? değermiydi ? olmalımıydı? olmamalımıydı? Hangi seçenekti doğru cevap ? Yüreğim beni soru yağmuruna tuttu. Yanıt verecektim aslında, sebeplerimde vardı. Bahanelerim hele heman hazırdı. Ama sustum, küsmüştüm çünkü yüreğime. Göz yaşlarımı nasıl saklıyorsam bütün gün yüreğimde, nasıl gece olunca akıyorsa yastığıma. İşte bütün gün susuyorum, hiç konuşmuyorum kendimle. Ben küstüm ya, oda bana küsüyor bütün gün. Konuşmuyor benimle, ben inatçı o bendende inatçı.

Nasıl ki gece oluyor, yastıkla buluşuyorum. İşte o zaman başlıyor yüreğim benimle konuşmaya. Sus diyorum anlamıyor, inatçı ya muhasebe yaptırıyor bana. Mesleğim gündüzden geceye devir yapıyor. Mesailer karşılık bulmasada. Soruyor cevaplamama hakkımı kullanıyorum. Sanki bu yürek dışarı çıkıp bakıyor akan gözyaşlarıma. Ağla diyor, dökülsün inci taneleri süzülerek yanağından. Kızıyorum ona " beni aciz bırakıyorsun, demirden maskemi eritiyorsun." Ama dedim ya inatçı işte. Ağla ağla ağla sabaha kadar ağla. Geçen zamana ağla, sanki sordum ona. Giden sevgiliye ağla, seni anlamak istemeyen herkese ağla. Yitirdiklerine ağla.

Sonunda ben yenik düşüyorum yüreğime, ağlıyorum, ağlıyorum, ağlıyorum yorgunluktan uykuya dalana kadar. Saat acı acı çalıyor, kalkma vakti gelmiş. Göz kapaklarım şişmiş, sesim boğuk boğuk. İnatçı yüreğimin yaptığına bak. Ne diyeceğim herkese. Bende inatçıyım ya ağladım demiyeceğim elbet. Hastayım diyeceğim, soğuk su içtim sesimin boğukluğu ondandır diyeceğim. Zaten evden çıkarkende demir maskemi takmış olacağım. Kimse bir şey anlamayacak. Ta ki gece olupta söz dinlemeyen yüreğim dışarı çıkana kadar. Hesap sormaya başlayana kadar.

Biri mutlaka çıkacak yüreğime sözünü dinleten. Uslu durması gerektiğini. Sormaması gerektiğini. Hayata küsmemem gerektiğini. İşte o zaman rahat bırakacak inatçı yüreğim beni...