Yüreğimize açılan tünel

İstanbul boğazına yapılan ilk köprü açıldığında, içlerinde İsmail Dümbüllü'nün tabutunu taşıyanların da bulunduğu kalabalık bir grup bir kıtadan diğerine yürüyerek geçerek tarihi bir ana tanıklık etmenin saadetini yaşamışlardı. Yıllarca Boğaziçi'nin incisi olarak gurur duyduğumuz köprü, şehrimizin yoğun koşturmacası içinde çok çabuk eskidi ve çağ kapatıp çağ açan bir sultanın adını taşıyan ikinci bir köprü, bu ilk köprünün papucunu çarçabuk dama attı. Hergün binlerce aracı iki kıta arasında bu köprüler taşıyadursun, şehrimizi yönetenler yepyeni bir ulaşım hamlesinin heyecanı içine girmekte gecikmediler. Büyük Avrupa kentlerinden yüz yıl kadar sonra da olsa, metro da hayatımızdaki yerini aldı, günden güne de genişliyor. Son olarak da Boğazın serin sularının içinden geçecek bir tüp geçit şehri bir uçtan diğerine bağlayacak büyük projenin göz bebeği olarak inşa edilmeye başlandı bile.

Bütün bu gelişmeler belki kaçınılmaz, ancak benim gibi bazı geri kafalılar daha Galata Köprüsü'nün yanmasını hazmedememişken, Kız Kulesi'nin hemen dibindeki tüp geçit inşaatını kabullenmek, gerçekten zor. Hele bir de bu inşaat bitip de, araçların boğazın altından geçip Üsküdar meydanında, artık aslan heykellerinin ve simit kemiren ihtiyarların olmadığı bir alanda birden bire peydah olmalarına şahit olmaksa sanırım bilimkurgu olarak yorumlanabilir.

Yeniliğe karşı olduğumu düşünmesin kimse, ama bir şehrin silueti değişiyor, bir şehrin panoraması değişiyor, hatta bir şehrin şiiri, hüznü, coşkusu, rakısı, balığı, insanı değişiyor... Sizce bütün bunlar birazcık tedirgin olma hakkını vermez mi bana..?

Umarım iki binli yılların getirdikleri, götürdüklerinden fazla olmaz da, şehrimizin yüreğinin ortasına açılan tünel hepimize nefes verir, son nefesimizi verdirmez...