Zaman senden korkuyorum!

Üşüyorum dedim usulca... Aslında korkuyorum demeliydim ama diyemedim, fısıltı gibi çıkmıştı sesim, "üşüyorum", konuşmak da istemiyor canım. Belki daha az üşüyeceğim, anlatabilsem, yerine koyabilsem kopmuş parçaları.

Ayaklarıma yerleşen soğuk kalbime yerleşecek diye korktum, kalktım ve aynaya baktım. Gözlerim yoktu, onları göremedim. Ne zaman üşüsem korkar gözlerim gözlerime bakmaya. Zorlamadım, çekildim aynanın önünden. Sigara içiyor muydum? İçmiyordum, hiç sigara içmedim ki ben. Tüh dedim 'kibrit alevi olsun ellerimi ısıtırdı'. Çekmeceleri karıştırdım, belki bir unutan olmuştur sigarasını. Yoktu ve o ‘yok’ta bir kitap vardı çekmecede.

'Yüzyıllık Yalnızlık'... Okumuş muydum bu kitabı? Belki de yeniden yazabilecek kadar çok okumuştum.

Üşüyorum dedim usulca. Duyan olmuş muydu ki sesimi? Çivi çiviyi sökmeliydi, üşüdükçe üşümeliydim, korktukça korkmalı ve daha çok üşümeliydim. Zamanın ayak sesini dinledim. Ne kadar hızlı ve ahenkliydi, kapımın önünde durdu. Gir!dedim, çalmana gerek yok zili. Ben biliyorum orada olduğunu. Sesimi tanımadım, bu ben miydim?

Ayaklarıma yerleşen soğuk kalbime yerleşecek diye korktum, kalktım ve geceye karıştım. Sesler ve renklerin olmadığı anı yakaladım. Açık kalmalıydı kapı, bozmamalıydım büyüyü, işkencesine katlanmalı ve önünde diz çökmeliydim. Korkuyordum, sırrımı ona söylemeliydim. Hızlı ve yavaş zaman korkuyorum senden. Sana büyük bir sır vereceğim kapat kapıları. Hızlı ve yavaş zaman korkuyorum senden. Tanrım nasıl ağır bu sözcükler oysa şah damarımda atan, şakağımda, tenimde sensin bir bıçak gibi gırtlağıma dalan. İşte bu yüzden sen odada yürürken -tıpkı istasyonlarda el sallayanlar gibi, gittikten sonra trenler-susarım. Bilirim bozmamam gerekir büyüyü. Sana bir sır vereceğim. Dilenci kelimeleri dudağıma topladım. Zaman senden korkuyorum!

Korkuyorum dedim usulca, artık üşümüyorum.