Zamanda yolculuk ve ZIP ilacı

Bir makine düşünün. Zaman makinesi. Tek kişilik koltuğu var. Önünüzde göstergeler ve bir bilgisayar. Gideceğiniz tarihi bilgisayara yazıyorsunuz. Bu geçmiş bir tarih olabildiği gibi, gelecek bir tarih de olabilir. Hepimizin geçmişte gitmek istediği zaman olabilir. Gelecek ise bilinmezdir. Bilinmeyen bir yere gitmek ne kadar doğru olabilir?

Einstein’in izafiyet teorisinden sonra dördüncü boyut olan zamanda yolculuk bilim kurgu olarak işlenmiştir. Bir nesnenin ışık hızına yakın bir hızda gitmesi zamanda yolculuğun temeli olarak kabul edilir. Işık hızından daha hızlı olan ise düşünce hızıdır.

Zaman makinesi kavramı şu an için sadece bir teoridir. Ancak bizler her gün zamanda yolculuk yapıyoruz ama bunun farkında değiliz. Biz yolculuğumuzu düşüncelerimizle ve düşünce hızımızla yapıyoruz. Geçmişe yolculuk yaptığımız gibi geleceğe de yolculuk yapıyoruz. Geçmiş dediğimiz olgu anılarımız, gelecek dediğimiz olgu ise hayallerimizdir. Ama sadece oralara seyahat ediyoruz. Geçmişi değiştiremiyoruz. Gelecekte ve geçmişte kalamamamızın nedeni ise bedenimize bağlı olmamızdır. Bir an için, sadece ruh olduğumuzu düşünelim. O zaman geçmişte veya gelecekte istediğimiz tarih ve zamanda orada kalabiliriz. En sevinçli olduğumuz anlarımızı tekrar yaşarız.

Düşünce hızımız, içinde bulunduğumuz zamandan kat kat hızlı olduğundan ilerde düşündüğümüz olaylarla karşılaşmamız çok doğaldır. Bu olaylar hayallerimiz olduğu gibi korkularımız da olabilir.

Hiçbirimiz geçmişte yaşadığımız bizi rahatsız eden olayları düşünmek istemeyiz. Ancak bazı olaylar bizi geçmişteki bu olaylarla da yüzleştirebilir. Üzücü olayları düşündüğümüzde şu an bile çok rahatsız olabiliriz.

Bugün New York Times’de yayınlanan bir habere göre Amerikalı bilim adamları “ZIP” adlı bir ilaç geliştirmişler. Bu ilacın özelliği geçmişteki üzücü olayları unutturmakmış. Fareler üzerinde yapılan deneylerde daha önce elektrik verilen kafes demirlerine yanaşmayan farelere, bu ilaç beyinlerine zerk edildikten sonra, farelerin geçmişteki olayları unutarak, kafes demirlerine dokundukları tespit edilmiştir. Bu ilaç seri üretime geçtikten sonra, geçmişte yaşanan tecavüze uğrama, aşk acısı, savaş sonrası depresyon gibi acı olaylar hatırlanmayacakmış. Bilim adamları beyindeki pkm hücrelerinin beta salgısını engelleyerek bunu sağlıyorlarmış. Öyle kişiler vardır ki içinde bulunduğu 60 dakikanın 59 dakikasını geçmişteki acı olayları düşünerek yaşar ve bunun sonunda da ağır psikolojik sorunlar yaşarlar. Bu ilacın bir taraftan bu tip hastalara yararlı olacağı tartışılırken, diğer taraftan insanların kişiliklerini değiştirebileceği ve bunun da ne derece etik olabileceği tartışılıyor.