10 Kasım geldi yine hüzün dolu, gözyaşı dolu

İzlenimler, Gizemli Bir Söyleşi, Nabide KILINÇ

Sevgili Büyük Atatürk’ün ölüm yıldönümü geldi yine. 71 yıl. Dile kolay. Mustafa Kemal Atatürk’ü kaybedeli.

Yıl 1938. Dolmabahçe’de saat 9.05 geçiyor. Dünya ve zaman, insanlar ve ülkeler durmuş, birbirine sessiz ve içli bekleyiş. Bir dakika haberi ile geliyor, Büyük Atatürk’ün ölüm haberi.

Tüm gözler yaslı, tüm yürekler yalnız, tüm gönüller kırık, sessiz, derin ve acı. Boğazın gri renginde ve suyunda, acı içinde kanat çırpıyor martılar.

Büyük Atatürk’ün pencereden selamlamaya çalıştığı o gençler, Mustafa Kemal’la var bugün, o gençler O’nunla çağlamış, çoğalmış bugün.

Böylesine durur mu zaman, saatler böylesine korkar mı? Kalpler böylesine içli, derin, O’nsuz bekler mi? O’nu bekler mi?

Ağlar mı gözler? Nedir Kasım sabahı aniden gelen? Yaşam kadar gerçek ve büyük, ölümsüz Mustafa Kemal Atatürk Dolmabahçe’de son nefesini, ülkesinin nefesine vermiş. Bir büyük yüce millet, yüce kalp, Mustafa Kemal olmuş,

Kasım bu... On kasım sabahı kasımpatı çiçeklerinin boynunu büktüğü dallarının arasından sızan güneş ışığı günü hüzne dönüştürür. Büyük Atatürk’ün Dolmabahçe’deki son saatlerini yaşatır, “gözlerim nemli, ıslak.”

Bugün ve her an eşsiz Atatürk’ü duygu ve düşüncelerimle yaşadığım bir anda, telefon gelir. Mustafa Kemal Paşa’nın Samsun’a ayak basmasını anımsatır, telefon.

Samsun’dan aldığım telefon. Mustafa GençTürk'e ait. O ses bana kitap yollayacağını anlatırken, söyleştik, paylaştık, çoğaldık bugün.

Mustafa Kemal Paşa’nın Samsun’a ayak basmasının ardından gaz lambalı bir odada yaveri Cevat Abbas Gürer’e “yaz bakalım der”, yazdırır Amasya tamimini.

Mustafa Kemal’i anlatır bana, her On Kasım, her yürek titreyişim. O Mustafa Kemal’dir. Büyük Atatürk rahat uyu.