1978' lilere sorgu

Ben bir 1978’liyim.

Yani, 1980 öncesinde üniversite okumuş 1955-1960 doğumlulardanım.

1980 öncesinde (ve sonrasında da) hiçbir sol fraksiyona dahil olmadım.

Lakabım ‘lümpen apolitik’ olmuştu.

İnsanlar beni, birikimci (Murat Belge’nin çıkardığı ‘Birikim’ dergisi babında, çünkü okuyan tek solcu tayfa onlardı), varoluşçu ve/ya anarşist sanıyordu. Hiçbiri değildim, yalnızca yaşama hazırlanıyordum, öyle de yaptım, taa 40’ıma kadar… Şimdi devrimciyim… Varlığımın ve hiçliğimin tüm noktalarıyla…

Derken, bir sabah erken:

Darbe oldu. Hasan Mutlucan ‘Yine de şahlanıyor amman’ı söyledi. Sokağa çıkma yasağı kondu. Ekmekler dağıtıldı. Sendikacılar sıkıyönetimin önünde kuyruk olup, teslim oldular. Kitle gayet mutlu oldu.

İçimden ‘herşey bitti’ dedim.

Ve gerçekten bitti de… Hala başlamadı da…

İşlemediğim bir suçtan dolayı, Ağustos 1983’te dayağa ve elektriğe maruz kaldım. 4 yılla yargılandım. Beraat ettim ama sizlerin ince zekalarınızla akletmeniz gereken bir biçimde…

1980’den önce 5.000 kişi öldürülmüştü. Ölenlerin çoğu sol kliklerdendi. Ancak, az bilinen bir şey, o solcuları öldürenler arasında, faşistler kadar, solcuların da olmasıydı.

1980’den sonra 600.000 kişi işkence gördü. Binlerce kişi yargılandı. Ancak bunların arasında, sol-aktif 30.000 kişi yoktu.

Onlar, darbenin kokusunu alıp, vın turizm tüymüşlerdi. Hala da sürgündeler. Vatandaşlık hakları alındı. Hala da geri verilmedi. Şimdilerde bunun için uluslararası mahkemelerde hak arıyorlar.

Ancak, tarihe hesap vermek akıllarına gelmedi. Yüzlerce röportaj arasında, özeleştiriye raslanmadı. Onlar, özeleştiriyi Yalçın Küçük’ün deyimiyle, Hristiyan / papaz geleneği saydıklarını rahatça söylediler.

Şimdi ‘Tükenmez’ dergileri var. Vakıfları var. Mazlum ve güçsüz konumunu bıraktılar, hak arayan demokrat kisvesine büründüler.

Hakkını geri alabilmen için, önce suçlarının kefaretini ödemen gerekir yoldaş.

İşkenceye yolladığın, o 590.000 masum insanın kefaretini, hapislerini, işsizliklerini, boşanmalarını, delirmelerini, vd, vb…

Ödemen gerekir yoldaş, çünkü adalet istiyorsun.

Bir gün bile hapis yatmadın, işkence görmedin, ilticacı oldun, gavur parasıyla yıllarca sefa sürdün. (Bakınız: Demir Özlü, Sürgünde On Yıl.)

Şimdi, tilki misali döndün kürkçü dükkanına, ve benim canımdan can istiyorsun.

Adil ol yoldaş. Önce özür dile.

Belki sonra, ortak bir platformda tartışmaya başlarız…