23 Nisan, 23 İnsan

23 Nisan...

Ulusal egemenlik ve çocuk bayramı...
Karşındakini küçük görmek için kullanılan bir deyimdir; ‘çocuk olmak’

Halbuki en ‘insan’ yıllarıdır hayatın çocukluk.

”Sütten çıkmış kadar” ak yıllar.

Şimdilerde, biz, ne kadar, süte bansakta bedenlerimizi
Ak olamıyoruz çocukluğumuz kadar
”Bu”diyoruz bakkala amcaya, karşıdaki rafı göstererek.
Bu değil “su” diyor bakkal öğren artık koca adam oldun.

Büyüdüğümüzü anlıyoruz...

Bu 23 Nisanda da; Başbakan olacak bir çocuk, bir başkası Cumhurbaşkanı, öteki Milli Eğitim Bakanı, beriki, bilmem nerenin, Belediye Başkanı...

En sevimli hallerini takınacaklar, makamın gerçek sahipleri, koltuktaki çocuğa gülümserken...

Bu bahar da, her şey geleneğe uygun yürüyecek, memleketimde.

Bu bahar da, hiçbir şey değişmeyecek, “şekilciler cumhuriyetinde.”

Allah’a emanet yürüyen bir çarkta, kendini kurtaranlar, bir gün için de olsa saltanatın keyfini sürerken, kaderin sillesini daha 'çocukluktan' yiyenler, müşterisi bol bir üst geçitin, herhangi bir merdiveninde, bayramdan bir haber, mendil satacak, 23 insan daha arayacak.

Yani, bu 23 Nisanda da, senaryosu anonim bir oyunda, herkes kendine düşen rolü layıkıyla oynayıp, evlerinin yolunu tutacak…

Ve yazık ki; yurdum insanı, iğneyi başkalarından çıkartıp, biraz da kendine batırmadıkça,

‘Türkiye şekilciler cumhuriyeti’ ilelebet payidar kalacak.